(آیه 175) در اینجا اشاره به یکى دیگر از داستانهاى بنى اسرائیل شده است.

نخست روى سخن را به پیامبر کرده، مى گوید: «و بر آنها بخوان داستان آن کس را که آیات خود را به او دادیم ولى سرانجام خود را از آن تهى ساخت و گرفتار وسوسه هاى شیطان گشت و از گمراهان گردید» (وَاتْلُ عَلَیْهِمْ نَبَأَ الَّذى آتَیْناهُ آیاتِنا فَانْسَلَخَ مِنْها فَاَتْبَعَهُ الشَّیْطانُ فَکانَ مِنَ الْغاوینَ).

(آیه 176) در این آیه این موضوع را چنین تکمیل مى کند که «و اگر مى خواستیم (مى توانستیم او را در همان مسیر حق به اجبار نگاه داریم) و به وسیله آن آیات و علوم، مقام والا بدهیم» (وَلَوْ شِئْنا لَرَفَعْناهُ بِها).

ولى مسلّم است که نگاهدارى اجبارى افراد در مسیر حق با سنّت پروردگار که سنّت اختیار و آزادى اراده است، سازگار نیست و نشانه شخصیت و عظمت کسى نخواهد بود، لذا بلافاصله اضافه مى کند:

ما او را به حال خود رها کردیم «و او به پستى گرایید و از هواى نفس پیروى کرد» (وَلکِنَّهُ اَخْلَدَ اِلَى الاَْرْضِ وَاتَّبَعَ هَویهُ).

سپس این شخص را تشبیه به سگى مى کند که همیشه زبان خود را همانند حیوانات تشنه بیرون آورده، مى گوید: «او همانند سگ است که اگر به او حمله کنى دهانش باز و زبانش بیرون است و اگر او را به حال خود واگذارى باز چنین است» (فَمَثَلُهُ کَمَثَلِ الْکَلْبِ اِنْ تَحْمِلْ عَلَیْهِ یَلْهَثْ اَوْ تَتْرُکْهُ یَلْهَثْ).

او بر اثر شدت هوى پرستى و چسبیدن به لذات جهان ماده، یک حال عطش نامحدود و پایان ناپذیر به خود گرفته که همواره دنبال دنیاپرستى مى رود، همچون یک «سگ هار» که بر اثر بیمارى هارى حالت عطش کاذب به او دست مى دهد و در هیچ حال سیراب نمى شود.

سپس اضافه مى کند که: «این مثل (مخصوص به این شخص معین نیست، بلکه) مثالى است براى همه جمعیتهایى که آیات خدا را تکذیب کنند» (ذلِکَ مَثَلُ الْقَوْمِ الَّذینَ کَذَّبُوا بِآیاتِنا).

«این داستان را براى آنها بازگو کن، شاید درباره آن بیندیشند» و مسیر صحیحى را پیدا کنند (فَاقْصُصِ الْقَصَصَ لَعَلَّهُمْ یَتَفَکَّرُونَ).