(آیه 80) قرآن، صحنه عبرت انگیز دیگرى از سرگذشت پیامبران را بازگو مى کند و هدف آیات پیشین را تعقیب و تکمیل مى نماید، و آن سرگذشت پیامبر بزرگ خدا «لوط» و قوم اوست.
نخست مى گوید: «به خاطر بیاورید لوط پیامبر را هنگامى که به قوم خود گفت: آیا شما عمل زشت و ننگینى انجام مى دهید که احدى از جهانیان تاکنون مرتکب آن نشده است» ؟ (وَلُوطًا اِذْ قالَ لِقَوْمِه أَتَأْتُونَ الْفاحِشَةَ ما سَبَقَکُمْ بِها مِنْ اَحَد مِنَ الْعالَمینَ).
(آیه 81) در این آیه گناهى را که در آیه قبل بطور سربسته ذکر شده بود، تشریح مى کند و مى گوید: «شما از روى شهوت به سراغ مردان مى روید، و از زنان صرف نظر مى کنید» (اِنَّکُمْ لَتَأْتُونَ الرِّجالَ شَهْوَةً مِنْ دُونِ النِّساءِ).
چه انحرافى از این بدتر و بالاتر که وسیله تولید نسل را که آمیزش زن و مرد است و خداوند آن را بطور غریزى در هر انسانى قرار داده، رها کنند، و سراغ «جنس موافق» بروند کارى که اصولا برخلاف فطرت و ساختمان طبیعى جسم و روح انسان و غریزه تحریف نایافته اوست. و در پایان آیه به عنوان تأکید مى گوید: «بلکه شما جمعیت اسراف کارید» (بَلْ اَنْتُمْ قَوْمٌ مُسْرِفُونَ). یعنى از حدود الهى قدم بیرون گذارده و در سنگلاخ انحراف و تجاوز از مرز فطرت سرگردان شده اید.
(آیه 82) در این آیه اشاره به جواب لجوجانه و غیرمنطقى قوم لوط کرده، مى گوید: «از آنها هیچ گونه جوابى در برابر دعوت این پیامبر خیرخواه و دلسوز و مصلح نداشتند جز این که با خشم و عصبانیت گفتند: لوط و پیروان او را از شهر خود بیرون کنید (گناهشان چیست ؟ گناهشان این است) که مردمى پا کند و گناه نمى کنند» ! و نه تنها با ما هم صدا نمى شوند، بلکه مزاحم ما نیز هستند ! (وَما کانَ جَوابَ قَوْمِه اِلاّ اَنْ قالُوا اَخْرِجُوهُمْ مِنْ قَرْیَتِکُمْ اِنَّهُمْ اُناسٌ یَتَطَهَّرُونَ).
این احتمال نیز در تفسیر جمله «اِنَّهُمْ اُناسٌ یَتَطَهَّرُونَ» وجود دارد، که قوم لوط مى خواستند این پیامبر و پیروانش را متهم به تظاهر و ریاکارى کنند.
(آیه 83) با توجه به آنچه در سه آیه فوق بیان شد، هر داور منصفى مى تواند حکم محکومیت چنین قوم و ملتى را صادر کند.
لذا در این آیه خداوند مى فرماید: «چون کار به اینجا رسید ما لوط و پیروان واقعى و خاندانش را که پاکدامن بودند، نجات بخشیدیم جز همسرش که او را در میان قوم تبهکار رها ساختیم» زیرا او هم از نظر عقیده و آیین و مذهب با آنان هماهنگ بود (فَاَنْجَیْناهُ وَاَهْلَهُ اِلاَّ امْرَاَتَهُ کانَتْ مِنَ الْغابِرینَ).
(آیه 84) در این آیه اشاره بسیار کوتاه و پرمعنى به مجازات شدید و وحشتناک این قوم کرده، مى گوید: «ما بارانى بر آنها فرستادیم» اما چه بارانى ؟! بارانى از سنگ که آنها را در هم مى کوبید و نابود مى کرد (وَاَمْطَرْنا عَلَیْهِمْ مَطَرًا).
«اکنون تماشا کن ببین سرانجام کار مجرمان به کجا کشید» (فَانْظُرْ کَیْفَ کانَ عاقِبَةُ الْمُجْرِمینَ).
گرچه روى سخن در اینجا به پیامبر است اما پیداست که هدف عبرت گرفتن همه افراد با ایمان مى باشد.
