(آیه 155) در این آیه و آیه بعد بار دیگر قرآن به جریان رفتن موسى(ع) به میعادگاه «طور» با جمعى از بنى اسرائیل بازگشت نموده و قسمت دیگرى از همان حادثه را بازگو مى کند.

نخست مى گوید: «موسى(ع) هفتاد نفر از قوم خود را براى میعاد ما انتخاب کرد» (وَاخْتارَ مُوسى قَوْمَهُ سَبْعینَ رَجُلاً لِمیقاتِنا).

ولى بنى اسرائیل چون کلام خدا را شنیدند، از موسى(ع) تقاضا کردند از او بخواهد خود را نشان دهد «در این هنگام زلزله عظیمى در گرفت (و جمعیت هلاک شدند و موسى(ع) مدهوش بر زمین افتاد، هنگامى که به هوش آمد) عرض کرد: پروردگارا ! اگر تو مى خواستى مى توانستى آنها و مرا پیش از این هلاک کنى» (فَلَمّا اَخَذَتْهُمُ الرَّجْفَةُ قالَ رَبِّ لَوْ شِئْتَ اَهْلَکْتَهُمْ مِنْ قَبْلُ وَاِیّاىَ).

یعنى، من چگونه پاسخ قوم را بگویم که بر نمایندگان آنها چنین
گذشته است.

سپس گفت: پروردگارا! این درخواست نابه جا تنها کار جمعى از سفهاى ما بود، «آیا ما را به خاطر کار سفیهانمان هلاک مى کنى ؟» (اَتُهْلِکُنا بِما فَعَلَ السُّفَهاءُ مِنّا).

سپس موسى(ع) به دنبال این تضرع و تقاضا از پیشگاه خدا عرضه مى دارد: «این جز آزمایش تو چیز دیگرى نیست که هر که را بخواهى (و مستحق ببینى) با آن گمراه مى کنى و هر کس را بخواهى (و شایسته بدانى) هدایت مى نمایى» (اِنْ هِىَ الاّ فِتْنَتُکَ تُضِلُّ بِها مَنْ تَشاءُ وَتَهْدى مَنْ تَشاءُ).

و در پایان آیه، موسى(ع) عرض مى کند: بار الها ! «تنها تو ولىّ و سرپرست مایى، ما را ببخش، و مشمول رحمت خود قرار ده، تو بهترین آمرزندگانى» (اَنْتَ وَلِیُّنا فَاغْفِرْلَنا وَارْحَمْنا وَاَنْتَ خَیْرُ الْغافِرینَ).

از مجموع آیات و روایات استفاده مى شود که سرانجام هلاک شدگان بار دیگر زندگى را از سر گرفتند و به اتفاق موسى(ع) به سوى بنى اسرائیل باز گشتند، و آنچه را دیده بودند براى آنها بازگو نمودند و به تبلیغ و ارشاد آن مردم بى خبر پرداختند.

(آیه 156) در این آیه دنباله تقاضاى موسى(ع) از پروردگار و تکمیل مسأله توبه که در آیات قبل به آن اشاره شد چنین آمده است.

خداوندا ! «در این جهان و در سراى دیگر نیکى براى ما مقرر بدار» (وَاکْتُبْ لَنا فى هذِهِ الدُّنْیا حَسَنَةً وَفِى الاْخِرَةِ).

سپس دلیل این تقاضا را چنین بیان مى کند: «ما به سوى تو بازگشت کرده ایم» (اِنّا هُدْنا اِلَیْکَ). و از سخنانى که سفیهان ما گفته اند که شایسته مقام با عظمت تو نبود، پوزش طلبیده ایم.

سرانجام خداوند دعاى موسى(ع) را به اجابت مى رساند و توبه او را مى پذیرد، ولى نه بدون قید و شرط، بلکه با شرایطى که در ذیل آیه آمده است، مى گوید: «خداوند فرمود: عذاب و کیفرم را به هر کس بخواهم (و مستحق ببینم) مى رسانم» (قالَ عَذابى اُصیبُ بِه مَنْ اَشاءُ).

سپس اضافه مى کند: «اما رحمت من همه چیز را در بر گرفته است» (وَرَحْمَتى وَسِعَتْ کُلَّ شَىْء).

ولى براى این که کسانى خیال نکنند، پذیرش توبه و یا وسعت رحمت پروردگار و عمومیت آن، بى قید و شرط و بدون حساب و کتاب است، در پایان آیه اضافه مى کند: «من به زودى رحمتم را براى (کسانى که سه کار را انجام مى دهند) مى نویسم، آنها که تقوا پیشه مى کنند، و آنها که زکات مى پردازند، و آنها که به آیات ما ایمان مى آورند» (فَسَاَکْتُبُها لِلَّذینَ یَتَّقُونَ وَیُؤْتُونَ الزَّکوةَ وَالَّذینَ هُمْ بِآیاتِنا یُؤْمِنُونَ).