(آیه 132) در این آیه، به مرحله دیگرى از بلاهاى پى در پى و درسهاى بیدار کننده اى که خدا به قوم فرعون داد، اشاره شده است.
نخست به عنوان مقدمه اى براى نزول این بلاها مى گوید: آنها همچنان در انکار دعوت موسى(ع)، مقاومت به خرج دادند، «و گفتند: هرگاه آیتى براى ما بیاورى که بخواهى ما را با آن سحر کنى، ما به تو ایمان نخواهیم آورد» (وَقالُوا مَهْما تَأْتِنا بِه مِنْ آیَة لِتَسْحَرَنا بِها فَما نَحْنُ لَکَ بِمُؤْمِنینَ).
(آیه 133) ولى از آنجا که خداوند بدون اتمام حجت کافى، هیچ جمعیتى را کیفر نمى دهد در این آیه مى فرماید که ما چندین بلا بر آنها نازل کردیم شاید بیدار شوند، نخست «توفان را بر آنها فرستادیم» (فَاَرْسَلْنا عَلَیْهِمُ الطُّوفانَ).
سپس «ملخ را» بر زراعتها و درختان آنها، مسلط ساختیم (وَالْجَرادَ).
هر بار که بلایى فرا مى رسید، دست به دامن موسى مى زدند، تا از خدا بخواهد رفع بلا کند، بعد از طوفان و ملخ خوارگى نیز همین تقاضا را کردند، و موسى(ع) پذیرفت و بلا برطرف شد، ولى باز دست از لجاجت خویش برنداشتند، بار سوم «قُمّل را» را بر آنها مسلط ساختیم (وَالْقُمَّلَ).
«قُمَّل» یک نوع آفت نباتى بود که به غلات آنها افتاد، و همه را فاسد کرد.
هنگامى که امواج این بلا فرونشست و باز ایمان نیاوردند، بار دیگر خداوند، «نسل قورباغه را» آنچنان افزایش داد که به صورت یک بلا زندگى آنها را فرا گرفت (وَالضَّفادِعَ). ولى باز در برابر حق زانو نزدند و تسلیم نشدند.
در این هنگام خداوند «خون را» بر آنها مسلط ساخت (وَالدَّمَ).
و در پایان مى فرماید: «این آیات و معجزات آشکار و نشانه هاى حقانیت موسى که از هم جدا بودند را به آنها نشان دادیم، اما آنها در برابر آن تکبر ورزیدند و از قبول حق سر باز زدند و جمعیت مجرم و گنهکارى بودند» (آیات مُفَصَّلات فَاسْتَکْبَرُوا وَکانُوا قَوْمًا مُجْرِمینَ).
