(آیه 53) در آیات گذشته سخن از کیفر و مجازات و عذاب مجرمان در این جهان و جهان دیگر بود. این آیه نیز موضوع را دنبال مى کند.
نخست مى گوید: مجرمان و مشرکان از روى تعجب و استفهام «از تو سؤال مى کنند که آیا این وعده مجازات الهى در این جهان و جهان دیگر حق است» ؟ (وَیَسْتَنْبِؤُنَکَ أَحَقٌّ هُوَ).
خداوند به پیامبرش دستور مى دهد که در برابر این سؤال با تأکید هر چه بیشتر «بگو: آرى! به پرورگارم سوگند این یک واقعیت است» و هیچ شک و تردیدى در آن نیست (قُلْ اى وَرَبّى اِنَّهُ لَحَقٌّ).
و اگر فکر مى کنید، مى توانید از چنگال مجازات الهى فرار کنید اشتباه بزرگى کرده اید، زیرا «هرگز شما نمى توانید (از آن جلوگیرى کنید و) او را با قدرت خود ناتوان سازید» (وَما اَنْتُمْ بِمُعْجِزینَ).
(آیه 54) در این آیه روى عظمت این مجازات مخصوصاً در قیامت تکیه کرده، مى گوید: آن چنان عذاب الهى وحشتناک و هول انگیز است که «اگر هر یک از ستمکاران مالک تمام ثروتهاى روى زمین باشند، حاضرند همه آن را بدهند» تا از این کیفر سخت رهایى یابند (وَلَوْ اَنَّ لِکُلِّ نَفْس ظَلَمَتْ ما فِى الاَْرْضِ لاَفْتَدَتْ بِه).
در واقع آنها حاضرند بزرگترین رشوه اى را که مى توان تصور کرد، براى رهایى از چنگال عذاب الهى بدهندتا سر سوزنى از مجازاتشان کاسته شود، اما کسى از آنها نمى پذیرد.
مخصوصاً بعضى از این مجازاتها جنبه معنوى دارد و آن این که: «آنها هنگامى که عذاب را ببینند (پشیمان مى شوند; اما) پشیمانى خود را کتمان مى کنند» مبادا رسواتر شوند (وَاَسَرُّوا النَّدامَةَ لَمّا رَأَوُا الْعَذابَ).
سپس تأکید مى کند: «که با همه این احوال در میان آنها به عدالت داورى مى شود، و ظلم و ستمى در باره آنان نخواهد شد» (وَقُضِىَ بَیْنَهُمْ بِالْقِسْطِ وَهُمْ لا یُظْلَمُونَ).
(آیه 55) سپس براى این که مردم این وعده ها و تهدیدهاى الهى را به شوخى نگیرند و فکر نکنند خداوند از انجام اینها عاجز است، اضافه مى کند: «آگاه باشید آنچه در آسمانها و زمین است از آن خداست» و مالکیت و حکومت او تمام جهان هستى را فراگرفته و هیچ کس نمى تواند از کشور او بیرون رود (اَلا اِنَّ لِلّهِ ما فِى السَّمواتِ وَالاَْرْضِ).
و نیز «آگاه باشید وعده خداوند (در مورد مجازات مجرمان) حق است هر چند بسیارى از مردم (که ناآگاهى، سایه شوم بر روانشان افکنده) این حقیقت را نمى دانند» (اَلا اِنَّ وَعْدَاللهِ حَقٌّ وَلکِنَّ اَکْثَرَهُمْ لا یَعْلَمُونَ).
(آیه 56) این آیه نیز تأکید مجددى روى همین مسأله حیاتى است که مى گوید: «خداوند است که زنده مى کند، و اوست که مى میراند» (هُوَ یُحْیى وَیُمیتُ).
بنابراین هم توانایى بر مرگ و میراندن بندگان دارد و هم زنده کردن آنها براى دادگاه رستاخیز.
«و سرانجام همه شما به سوى او باز مى گردید» (وَاِلَیْهِ تُرْجَعُونَ).
و پاداش همه اعمال خویش را در آنجا خواهید یافت.
