(آیه 4) این آیه و آیه بعد در واقع «فهرستى» است، اجمالى از سرگذشت اقوام متعددى همچون قوم نوح و فرعون و عاد و ثمود و لوط که بعداً خواهد آمد.
قرآن در اینجا به آنهایى که از تعلیمات انبیاء سرپیچى مى کنند و به جاى اصلاح خویش و دیگران بذر فساد مى پاشند، شدیداً اخطار مى کند که نگاهى به زندگانى اقوام پیشین بیفکنید و ببینید «چقدر از شهرها و آبادیها را ویران کردیم.»و مردم فاسد آنها را به نابودى کشانیدیم ! (وَکَمْ مِنْ قَرْیَة اَهْلَکْناها).
سپس چگونگى هلاکت آنها را چنین تشریح مى کند: «عذاب دردناک ما، در دل شب (در ساعاتى که در آرامش فرو رفته بودند) یا در وسط روز، به هنگامى که پس از فعالیتهاى روزانه به استراحت پرداخته بودند به سراغ آنها آمد» (فَجاءَها بَأْسُنا بَیاتًا اَوْهُمْ قائِلُونَ).
(آیه 5) در این آیه سخن را چنین ادامه مى دهد: «آنها به هنگامى که در گرداب بلا گرفتار مى شدند و توفان مجازات زندگیشان را درهم مى کوبید (از مرکب غرور و نخوت پیاده شده) فریاد مى زدند: ما ستمگر بودیم» و اعتراف مى کردند که ظلم و ستمهایشان دامانشان را گرفته است ! (فَما کانَ دَعْویهُمْ اِذْ جاءَهُمْ بَأْسُنا اِلاّ اَنْ قالُوا اِنّا کُنّا ظالِمینَ).
ولى اعترافى که سودى به حال آنها نداشت، زیرا یک نوع اعتراف «اجبارى و اضطرارى» بود که حتى مغرورترین افراد خود را از آن ناگزیر مى بینند، و کمترین نشانه اى از انقلاب روحى در آن نیست.
قابل ذکر است که این گونه آیات اخطارهاى کوبنده اى است براى امروز و براى فردا، براى ما و همه اقوام آینده، زیرا در سنّت و قانون الهى تبعیض مفهوم ندارد.
هم اکنون، انسان صنعتى با تمام قدرتى که پیدا کرده است، در مقابل یک زلزله، یک توفان، یک باران شدید و مانند اینها به همان اندازه ضعیف و ناتوان است که انسانهاى قبل از تاریخ ناتوان بودند، بنابراین همان عواقب شوم و دردناکى که ستمکاران اقوام گذشته و انسانهاى مستِ غرور و شهوت و افراد سرکش و آلوده پیدا کردند، از انسانهاى امروز دور نیست.
