(آیه 98) این آیه طرز استفاده از قرآن مجید و چگونگى تلاوت آن را بیان مى کند، زیرا پربار بودن محتواى قرآن به تنهایى کافى نیست، باید موانع نیز از وجود ما و از محیط فکر و جان ما برچیده شود تا به آن محتواى پربار دست یابیم.

لذا نخست مى گوید: «پس هنگامى که قرآن مى خوانى از شرّ شیطان مطرود شده به خدا پناه بر» (فَاِذا قَرَأْتَ الْقُرْآنَ فَاسْتَعِذْ بِاللهِ مِنَ الشَّیْطانِ الرَّجیمِ).

البته منظور تنها ذکر جمله «اَعُوذُ بِاللهِ مِنَ الشَّیْطانِ الرَّجیمِ» نیست، بلکه باید این «ذکر» را تبدیل به «فکر» کنیم و این فکر مقدمه تحقق حالتى در نفس و جان انسان گردد، حالت توجه به خدا، حالت جدایى از هوىو هوسهاى سرکشى که مانع فهم و درک صحیح انسان است و به هنگام خواندن هر آیه به خدا پناه بریم از این که وسوسه هاى شیطان حجابى میان ما و کلام حیاتبخش خداوند گردد.

و تا چنین حالتى در روح و جان انسان پیدا نشود، درک حقایق قرآن براى او ممکن نیست.

جمال یار ندارد حجاب و پرده ولى *** غبار ره بنشان تا نظر توانى کرد !

تا نفس مبرّا از نواهى نشود *** دل آینه نور الهى نشود !

(آیه 99) این آیه در حقیقت دلیلى است بر آنچه در آیه قبل گفته شده بود، مى فرماید: «شیطان تسلّطى بر کسانى که ایمان دارند و بر پروردگارشان توکل مى کنند ندارد» (اِنَّهُ لَیْسَ لَهُ سُلْطانٌ عَلَى الَّذینَ آمَنُوا وَعَلى رَبِّهِمْ یَتَوَکَّلُونَ).

(آیه 100) «تنها تسلط او بر کسانى است که او را دوست مى دارند و به رهبرى و سرپرستى خود انتخابش کرده اند» (اِنَّما سُلْطانُهُ عَلَى الَّذینَ یَتَوَلَّوْنَهُ).

«و آنها که او را شریک خدا در اطاعت و بندگى قرار داده اند» (وَالَّذینَ هُمْ بِه مُشْرِکُونَ). و فرمان شیطان را به جاى فرمان خدا واجب الاجرا مى دانند !

بنابراین سلطه شیطان بر انسانها اجبارى و ناخودآگاه نیست بلکه این انسانها هستند که شرائط ورود او را به محیط جان خود فراهم مى سازند.