به دنبال آیات گذشته این سؤال براى بسیارى پیش مى آید که با وضوح مسأله توحید به طورى که همه موجوات جهان به آن گواهى مى دهند چرا مشرکان این واقعیت را نمى پذیرند؟ چرا آنها این آیات گویا و رساى قرآن را مى شنوند و بیدار نمى شوند؟!
آیه مى گوید: «اى پیامبر! هنگامى که قرآن مى خوانى میان تو و آنها که ایمان به آخرت ندارند، حجاب و پوششى نامرئى قرار مى دهیم» (وَاِذا قَرَأْتَ الْقُرْآنَ جَعَلْنا بَیْنَکَ وَبَیْنَ الَّذینَ لا یُؤْمِنُونَ بِالاْخِرَةِ حِجابًا مَسْتُورًا).
این حجاب و پرده، همان لجاجت و تعصب و خودخواهى و غرور و جهل و نادانى بود که حقایق قرآن را از دیدگاه فکر و عقل آنها مکتوم مى داشت و به آنها اجازه نمى داد حقایق روشنى همچون توحید و معاد و صدق دعوت پیامبر(صلى الله علیه وآله)و مانند آن را درک کنند.
اینجاست که مى گوییم: اگر کسى بخواهد صراط مستقیم حق را بپوید و از انحراف و گمراهى در امان بماند باید قبل از هر چیز در اصلاح خویشتن بکوشد.
(آیه 46) این آیه اضافه مى کند: «بر دلهایشان پوششهایى و در گوشهایشان سنگینى» قرار دادیم (وَجَعَلْنا عَلى قُلُوبِهِمْ اَکِنَّةً اَنْ یَفْقَهُوهُ وَفى آذانِهِمْ وَقْرًا).
و لذا «هنگامى که پروردگارت را در قرآن به یگانگى یاد مى کنى آنها پشت مى کنند و روبر مى گردانند» (وَاِذا ذَکَرْتَ رَبَّکَ فِى الْقُرْآنِ وَخدَهُ وَلَّوْا عَلى اَدْبارِهِمْ نُفُورًا).
راستى چه عجیب است فرار از حق، فرار از سعادت و نجات، و فرار از خوشبختى و پیروزى و فهم و شعور.
(آیه 47) در این آیه اضافه مى کند: «هنگامى که به سخنان تو گوش فرا مى دهند، ما بهتر مى دانیم براى چه گوش فرا مى دهند» (نَحْنُ اَعْلَمُ بِما یَسْتَمِعُونَ بِه اِذْ یَسْتَمِعُونَ اِلَیْکَ).
«و (همچنین) در آن هنگام که با هم نجوا مى کنند» (وَاِذْهُمْ نَجْوى).
«آنگاه که ستمگران (به مؤمنان) مى گویند: شما جز از انسانى که افسون شده، پیروى نمى کنید» (اِذْ یَقُولُ الظّالِمُونَ اِنْ تَتَّبِعُونَ اِلاّ رَجُلاً مَسْحُورًا).
در حقیقت آنها به منظور درک حقیقت به سراغ تو نمى آیند و سخنانت را با گوش جان نمى شنوند، بلکه هدفشان آن است که بیایند و اخلال کنند، وصله بچسبانند و مؤمنان را ـاگر بتوانندـ از راه به در برند.
