(آیه 98) در آیات گذشته در باره فرعون و فرعونیان خصوصاً و دیگر اقوام پیشین عموماً این نکته ذکر شده بود که آنها از ایمان به خدا در حال اختیار و سلامت سر باز زدند، ولى به هنگام قرار گرفتن در آستانه مرگ و کیفر الهى، اظهار ایمان کردند، که براى آنها سودمند نیفتاد. در این آیه این مسأله را به عنوان یک قانون کلى بیان مى دارد و مى گوید: «چرا اقوام گذشته به موقع ایمان نیاوردند تا ایمانشان سودمند باشد» (فَلَوْلا کانَتْ قَرْیَةٌ آمَنَتْ فَنَفَعَها ایمانُها). سپس قوم یونس(ع) را استثنا کرده، مى گوید: «مگر قوم یونس که چون ایمان آوردند، مجازات رسواکننده را در زندگى این دنیا از آنها برطرف ساختیم» (اِلاّ قَوْمَ یُونُسَ لَمّا آمَنُوا کَشَفْنا عَنهُمْ عَذابَ الْخِزْىِ فِى الْحَیوةِ الدُّنْیا). «و آنها را تا وقت معلومى (تا پایان عمرشان) بهره مند کردیم» (وَمَتَّعْناهُمْ اِلى حین).