این سلسله از آیات همچنان پیرامون اعمال شیطانى منافقان سخن مى گوید، نخست مى فرماید: «هنگامى که شما (از جنگ تبوک) به مدینه باز مى گردید، منافقان به سراغ شما مى آیند و عذرخواهى مى کنند» (یَعْتَذِرُونَ اِلَیْکُمْ اِذا رَجَعْتُمْ اِلَیْهِمْ).

در اینجا روى سخن را به پیامبرش به عنوان رهبر مسلمین کرده، مى گوید: «به منافقان بگو: عذرخواهى مکنید، ما هرگز به سخنان شما ایمان نخواهیم آورد» (قُلْ لا تَعْتَذِرُوا لَنْ نُؤْمِنَ لَکُمْ).

«چرا که خداوند ما را از اخبار شما آگاه ساخته» بنابراین ما از نقشه هاى شیطانى شما به خوبى باخبریم ! (قَدْ نَبَّأَنَا اللهُ مِنْ اَخْبارِکُمْ).

ولى در عین حال راه بازگشت و توبه، به سوى شما باز است، «و به زودى خداوند و پیامبرش اعمال شما را مى بینند» (وَسَیَرَى اللهُ عَمَلَکُمْ وَرَسُولُهُ).

بعد مى فرماید: همه اعمال و نیات شما امروز ثبت و بایگانى مى شود، «سپس به سوى کسى که اسرار پنهان و آشکار را مى داند باز مى گردید، و او شما را به اعمالتان آگاه مى کند» و جزاى آن را به شما خواهد داد (ثُمَّ تُرَدُّونَ اِلى عالِمِ الْغَیْبِ وَالشَّهادَةِ فَیُنَبِّئُکُمْ بِما کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ).

(آیه 95) در این آیه بار دیگر اشاره به سوگندهاى دروغین منافقان کرده، مى فرماید: «آنها براى فریب شما به زودى دست به دامن قسم مى زنند، و هنگامى که به سوى آنان بازگشتید سوگند به خدا یاد مى کنند که از آنها صرفنظر کنید» و اگر خطایى کرده اند مشمول عفوشان سازید (سَیَحْلِفُونَ بِاللهِ لَکُمْ اِذَا انْقَلَبْتُمْ اِلَیْهِمْ لِتُعْرِضُوا عَنْهُمْ).

در حقیقت آنها از هر درى وارد مى شوند، گاهى از طریق عذرخواهى مى خواهند خود را بى گناه قلمداد کنند، و گاهى با اعتراف به گناه، تقاضاى عفو و گذشت دارند، شاید بتوانند در دل شما نفوذ کنند.

ولى شما به هیچوجه تحت تأثیر آنان قرار نگیرید و «از آنها روى گردانید» (فَاَعْرِضُوا عَنْهُمْ). اما به عنوان اعتراض و خشم و انکار! نه به عنوان عفو وبخشش و گذشت.

سپس به عنوان تأکید و توضیح و بیان دلیل مى فرماید: «چرا که آنها موجوداتى پلیدند» و باید از چنین موجوادت پلیدى صرفنظر کرد (اِنَّهُمْ رِجْسٌ).

و چون چنینند «جایگاهشان دوزخ است» (وَمَأْویهُمْ جَهَنَّمُ).

زیرا بهشت جاى نیکان و پاکان است، نه جایگاه پلیدان و آلودگان !

اما «همه اینها نتیجه اعمالى است که خودشان انجام داده اند» (جَزاءً بِما کانُوا یَکْسِبُونَ).

(آیه 96) در این آیه اشاره به یکى از سوگندهاى آنها شده و آن این که: «با اصرار و سوگند از شما مى خواهند که از آنها خشنود شوید» (یَحْلِفُونَ لَکُمْ لِتَرْضَوْا عَنْهُمْ).

جالب این که در این مورد خداوند نمى فرماید: از آنها راضى نشوید، بلکه با تعبیرى که بوى تهدید از آن مى آید، مى فرماید: «اگر هم شما از آنها راضى شوید خدا هرگز از جمعیت فاسقان راضى نخواهد شد» (فَاِنْ تَرْضَوْا عَنْهُمْ فَاِنَّ اللهَ لا یَرْضى عَنِ الْقَوْمِ الْفاسِقینَ).

شک نیست آنها از نظر دینى و اخلاقى اهمیتى براى خشنودى مسلمانان قائل نبودند، بلکه مى خواستند از این راه کدورتهاى قلبى آنان را بشویند تا در آینده از عکس العملهاى آنان در امان بمانند.