(آیه 35) بار دیگر خداوند فرزندان آدم را مخاطب ساخته، مى گوید: «اى فرزندان آدم ! اگر رسولانى از خودتان (از طرف من) به سوى شما آمدند که آیات مرا به شما عرضه مى دارند (از آنها پیروى کنید) زیرا آنها که پرهیزکارى پیشه کنند و در اصلاح خویشتن و دیگران بکوشند نه وحشتى از مجازات الهى خواهند داشت و نه اندوه و غمى» (یا بَنى آدَمَ اِمّا یَأْتِیَنَّکُمْ رُسُلٌ مِنْکُمْ یَقُصُّونَ عَلَیْکُمْ آیاتى فَمَنِ اتَّقى وَاَصْلَحَ فَلا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلاهُمْ یَحْزَنُونَ).
(آیه 36) و در این آیه اضافه مى کند: «اما آنها که آیات ما را تکذیب کنند و در برابر آن تکبر ورزند آنها اصحاب دوزخند و جاودانه در آن خواهند ماند» (وَالَّذینَ کَذَّبُوا بِآیاتِنا وَاسْتَکْبَرُوا عَنْها اُولئِکَ اَصْحابُ النّارِ هُمْ فیها خالِدُونَ).
(آیه 37) از این آیه به بعد قسمتهاى مختلف از سرنوشت شومى که در انتظار افتراگویان و تکذیب کنندگان آیات خداست، بیان شده، نخست مى گوید: «چه کسى ستمکارتر است از آنها که بر خدا دروغ مى بندند و یا آیات او را تکذیب مى کنند» ؟ (فَمَنْ اَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرى عَلَى اللهِ کَذِبًا اَوْ کَذَّبَ بِآیاتِهِ).
سپس وضع آنها را به هنگام مرگ چنین توصیف مى کند «آنان چند روزى بهره خود را از آنچه برایشان مقدر شده است مى برند و از نعمتهاى مختلف سهم خود را مى گیرند، تا (پیمانه عمرشان لبریز گردد و به اجل نهایى برسد) در این هنگام فرشتگان ما که مأمور گرفتن ارواحند به سراغ آنها مى آیند تا جانشان را بگیرند» (اُولئِکَ یَنالُهُمْ نَصیبُهُمْ مِنَ الْکِتابِ حَتّى اِذا جاءَتْهُمْ رُسُلُنا یَتَوَفَّوْنَهُمْ).
به هر حال از لحظه مرگ مجازاتهاى آنها شروع مى شود، نخستین بار با توبیخ و سرزنش فرشتگان پروردگار که مأمور گرفتن جانشان هستند روبرو مى شوند، «آنها مى پرسند کجا هستند معبودهایى که غیر از خدا مى پرستیدید» و یک عمر از آنها دم مى زدید و همه چیز خود را نابخردانه در پاى آنها مى ریختید ؟ (قالُوا اَیْنَ ما کُنْتُمْ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللهِ).
آنها چون دست خود را از همه چیز کوتاه مى بینند و پندارهایى را که در باره معبودهاى ساختگى داشتند همچون نقش برآب مشاهده مى کنند، در پاسخ مى گویند: «آنها همه گم شدند و از ما دور گشتند» (قالُوا ضَلُّوا عَنّا).
اثرى از آنها نمى بینیم و هیچ گونه قدرتى بر دفاع از ما ندارند، و تمام عبادات ما براى آنها بیهوده بود، «و به این ترتیب خودشان بر ضدّ خود گواهى مى دهند که کافر بودند» (وَشَهِدُوا عَلى اَنْفُسِهِمْ اَنَّهُمْ کانُوا کافِرینَ).
در حالى که راه بازگشت به روى آنها بسته است و این نخستین تازیانه آتشین مجازات الهى است که بر روح آنها نواخته مى شود.
