مدارک اسلامى به ما مى گوید: هیچ پیامبرى مرتکب گناه نمى شود، و مقام پیشوایى خلق به شخص گناهکار، و اگذار نخواهد شد، و مى دانیم که آدم از پیامبران الهى بود، بنابراین آنچه در پاره اى از تعبیرات در باره پیامبران در قرآن آمده است که نسبت عصیان به آنها داده شده، همگى به معنى «عصیان نسبى» و «ترک أولى» است، نه گناه مطلق.

توضیح این که: گناه بر دو گونه است، «گناه مطلق» و «گناه نسبى»، گناه مطلق همان مخالفت نهى تحریمى و مخالفت با فرمان قطعى خداوند است و هرگونه ترک واجب و انجام حرام را شامل مى شود.

اما «گناه نسبى» آن است که عمل غیرحرامى از شخص بزرگى سر زند، که با توجه به مقام و موقعیتش شایسته او نباشد.

فى المثل نمازى که ممکن است از یک فرد عادى، نماز ممتازى باشد براى اولیاء حق، گناه محسوب شود.

سایر اعمال آنها غیر از عبادات نیز چنین است، و با توجه به موقعیت آنها سنجیده مى شود، به همین دلیل اگر یک «ترک أولى» از آنها سر زند، مورد عتاب و سرزنش پروردگار قرار مى گیرند ـ منظور از ترک اولى این است که انسان کار بهتر را رها کند و سراغ کار خوب یا مباحى برود.

نهى آدم از «شجره ممنوعه» نیز یک نهى تحریمى نبود بلکه با توجه به موقعیت آدم با اهمیت تلقى شد و مخالفت با این نهى ـ هر چند نهى کراهتى بود ـ موجب چنان مؤاخذه و مجازاتى از طرف خداوند گردید.