(آیه 16) در تعقیب آیه قبل که خاطر نشان مى کرد «هرگز فرد یا گروهى را بدون بعث رسولان و بیان دستورات خود مجازات نمى کنیم» در این آیه همین اصل اساسى به صورت دیگرى تعقیب شده است، مى گوید: «و هنگامى که بخواهیم شهر و دیارى را هلاک کنیم، نخست اوامر خود را براى مترفین (و ثروتمندانِ مستِ شهوت) آنجا بیان مى داریم، سپس هنگامى که به مخالفت برخاستند و استحقاق مجازات یافتند آنها را به شدت درهم مى کوبیم» و هلاک مى کنیم (وَاِذا اَرَدْنا اَنْ نُهْلِکَ قَرْیَةً اَمَرْنا مُتْرَفیها فَفَسَقُوا فیها فَحَقَّ عَلَیْهَا الْقَوْلُ فَدَمَّرْناها تَدْمیرًا).

بنابراین خداوند هرگز قبل از اتمام حجت و بیان دستوراتش کسى را مؤاخذه و مجازات نمى کند، بلکه نخست به بیان فرمانهایش مى پردازد، اگر مردم از درِ اطاعت وارد شدند و آنها را پذیرا گشتند چه بهتر که سعادت دنیا و آخرتشان در آن است، و اگر به فسق و مخالفت برخاستند و همه را زیر پا گذاشتند اینجاست که فرمان عذاب درباره آنها تحقق مى پذیرد و به دنبال آن هلاکت است.

از آیه استفاه مى شود که سرچشمه غالب مفاسد اجتماعى ثروتمندان از خدا بى خبرى هستند که در ناز و نعمت و عیش و هوس غرقند.

(آیه 17) این آیه به نمونه هایى از مسأله فوق به صورت یک اصل کلى اشاره کرده، مى گوید: «و چه بسیار مردمى که در قرون بعد از نوح زندگى مى کردند (و طبق همین سنت) هلاک و نابودشان کردیم» (وَکَمْ اَهْلَکْنا مِنَ الْقُرُونِ مِنْ بَعْدِ نُوح).

سپس اضافه مى کند: چنان نیست که ظلم و ستم و گناه فرد یا جمعیتى از دیده تیزبین علم خدا مخفى بماند، «همین مقدار کافى است که خدا از گناهان بندگانش آگاه و نسبت به آن بیناست» (وَکَفى بِرَبِّکَ بِذُنُوبِ عِبادِه خَبیرًا بَصیرًا).

این که مخصوصاً روى «قرون بعد از نوح» تکیه شده، ممکن است به خاطر آن باشد که زندگى انسانها قبل از نوح بسیار ساده بود و این همه اختلافات مخصوصاً تقسیم جوامع به «مترف» و «مستضعف» کمتر وجود داشت و به همین دلیل کمتر گرفتار مجازاتهاى الهى شدند.