(آیه 34) در این آیه خداوند به یکى از قوانین آفرینش یعنى فنا و نیستى ملتها، اشاره مى کند و بحثهاى مربوط به زندگى فرزندان آدم در روى زمین و سرانجام و سرنوشت گنهکاران که در آیات قبل گفته شد با این بحث روشنتر مى شود; نخست مى گوید: «براى هر امتى زمان و مدت معینى وجود دارد» (وَلِکُلِّ اُمَّة اَجَلٌ).

«وبه هنگامى که این اجل فرا رسد، نه لحظه اى تأخیر خواهند کرد و نه لحظه اى بر آن پیشى مى گیرند» (فَاِذا جاءَ اَجَلُهُمْ لا یَسْتَأْخِرُونَ ساعَةً وَلا یَسْتَقْدِمُونَ).

یعنى، ملتهاى جهان همانند افراد، داراى مرگ و حیاتند، ملتهایى از صفحه زمین برچیده مى شوند، و به جاى آنها ملتهاى دیگرى قرار مى گیرند، قانون مرگ و حیات مخصوص افراد انسان نیست، بلکه اقوام و جمعیتها و جامعه ها را نیز در بر مى گیرد; با این تفاوت که مرگ ملتها غالباً بر اثر انحراف از مسیر حق و عدالت و روى آوردن به ظلم و ستم و غرق شدن در دریاى شهوات و فرو رفتن در امواج تجمل پرستى و تن پرورى مى باشد.

هنگامى که ملتهاى جهان در چنین مسیرهایى گام بگذارند، و از قوانین مسلم آفرینش منحرف گردند، سرمایه هاى هستى خود را یکى پس از دیگرى از دست خواهند داد و سرانجام سقوط مى کنند.