(آیه 26) در آیات گذشته اشاره به سراى آخرت و روز رستاخیز شده بود، به همین مناسبت، این آیه و آیه بعد سرنوشت نیکوکاران و آلودگان به گناه را در آنجا تشریح مى کند.
نخست مى گوید: «کسانى که کار نیک انجام دهند پاداش نیک و زیاده بر آن دارند» (لِلَّذینَ اَحْسَنُوا الْحُسْنى وَزِیادَةٌ).
منظور از «زِیادَةٌ» در این جمله ممکن است پاداشهاى مضاعف و فراوانى باشد که گاهى ده برابر و گاهى هزاران برابر بر آن افزوده مى شود.
سپس اضافه مى کند: نیکوکاران در آن روز چهره هاى درخشانى دارند «و تاریکى و ذلت، صورت آنها را نمى پوشاند» (وَلا یَرْهَقُ وُجُوهَهُمْ قَتَرٌ وَلا ذِلَّةٌ).
و در پایان آیه مى فرماید: «این گروه یاران بهشتند و جاودانه در آن خواهند ماند» (اُولئِکَ اَصْحابُ الْجَنَّةِ هُمْ فیها خالِدُونَ).
(آیه 27) در این آیه سخن از دوزخیان به میان مى آید که در نقطه مقابل گروه اولند مى گوید: «کسانى که مرتکب گناهان مى شوند جزاى بدى به مقدار عملشان دارند» (وَالَّذینَ کَسَبُوا السَّیِّئاتِ جَزاءُ سَیِّئَة بِمِثْلِها).
در اینجا سخنى از «زیاده» در کار نیست، چرا که در پاداش، «زیاده» فضل و رحمت است اما در کیفر، عدالت ایجاب مى کند که ذره اى بیش از گناه نباشد.
ولى آنها به عکس گروه اول چهره هایى تاریک دارند «و ذلت، صورت آنها را مى پوشاند» (وَتَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ).
و این خاصیت و اثر عمل است که از درون جان انسان به بیرون منعکس مى گردد.
به هر حال ممکن است بدکاران گمان کنند راه فرار و نجاتى خواهند داشت و یا بتها و مانند آنها مى توانند برایشان شفاعت کنند اما جمله بعد صریحاً مى گوید: «هیچ کس و هیچ چیز نمى تواند آنها را از مجازات الهى دور نگه دارد» (مالَهُمْ مِنَ اللهِ مِنْ عاصِم).
تاریکى چهره هاى آنها به اندازه اى زیاد است که «گویى پاره هایى از شب تاریک و ظلمانى، یکى پس از دیگرى بر صورت آنها افکنده شده است» (کَاَنَّما اُغْشِیَتْ وُجُوهُهُمْ قِطَعًا مِنَ اللَّیْلِ مُظْلِمًا).
«آنها اصحاب آتشند و جاودانه در آن مى مانند» (اُولئِکَ اَصْحابُ النّارِهُمْ فیها خالِدُونَ).
