(آیه 82) از آنجا که در آیات گذشته، بحث از توحید و حق و مبارزه با شرک و باطل بود، در این آیه به تأثیر فوق العاده قرآن و نقش سازنده آن در این رابطه پرداخته، مى گوید: «و از قرآن، آنچه شفا و رحمت است براى مؤمنان، نازل مى کنیم» (وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفاءٌ وَرَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنینَ).

قرآن نسخه اى است براى سامان بخشیدن به همه نابسامانیها، بهبودى فرد وجامعه از انواع بیماریهاى اخلاقى واجتماعى.

«ستمگران را جز خسران (و زیان بیشتر چیزى بر آنها) نمى افزاید» (وَلا یَزیدُ الظّالِمینَ اِلاّ خَسارًا). چرا که به جاى این که از این وسیله هدایت بهره گیرند با حالتى صددرصد منفى به سراغ قرآن مى آیند لذا عناد و کفر در جانشان عمق بیشترى پیدا مى کند.

(آیه 83) در این آیه به یکى از ریشه دارترین بیماریهاى اخلاقى «انسانهاى تربیت نایافته» اشاره کرده، مى گوید: «و هنگامى که به این انسان نعمت مى بخشیم (غرور و استکبار به او دست مى دهد) به پروردگار خود پشت مى کند و با حالت تکبر، دور مى شود» (وَاِذا اَنْعَمْنا عَلَى الاِْنْسانِ اَعْرَضَ وَنَـا بِجانِبِه).

«اما هنگامى که (نعمت را از او سلب کنیم، و حتى) مختصر ناراحتى به او برسد یأس و نومیدى سر تا پاى او را فرا مى گیرد» (وَاِذا مَسَّهُ الشَّرُّ کانَ یَؤُسًا).

(آیه 84) در این آیه روى سخن را به پیامبر(صلى الله علیه وآله) کرده، مى فرماید: «بگو: هر کس بر طبق روش و خلق و خوى خود عمل مى کند» (قُلْ کُلٌّ یَعْمَلُ عَلى شاکِلَتِه).

مؤمنانى که از آیات قرآن، شفا مى طلبند و رحمت کسب مى کنند، و ظالمانى که جز خسارت و زیان، بهره اى از آن نمى گیرند، و انسانهاى کم ظرفیتى که در حال نعمت مغرورند و در مشکلات مأیوس و زبون، همه اینها طبق روحیاتشان عمل مى کنند، روحیاتى که بر اثر تعلیم و تربیت و اعمال مکرر خود انسان شکل گرفته است و به اعمال انسان شکل و جهت مى دهد.

و در این میان خداوند شاهد و ناظر حال همه است: «آرى پروردگار شما آگاهتر است به کسانى که راهشان (بهتر و) از نظر هدایت پربارتر است» (فَرَبُّکُمْ اَعْلَمُ بِمَنْ هُوَ اَهْدى سَبیلاً).