(آیه 103) در این آیه و آیات فراوان دیگرى که بعد از آن مى آید، داستان موسى بن عمران و سرگذشت درگیریهاى او با فرعون و فرعونیان و سرانجام کار آنها بیان شده است.
بطورکلى زندگى این پیامبر بزرگ یعنى موسى بن عمران را در پنج دوره مى توان خلاصه کرد:
1ـ دوران تولد و حوادثى که بر او گذشت.
2ـ دوران فرار او از مصر و زندگى او در سرزمین «مدین».
3ـ دوران بعثت و درگیریهاى فراوانى که با فرعون و دستگاه او داشت.
4ـ دوران نجات او و بنى اسرائیل از چنگال فرعونیان.
5ـ دوران درگیریهاى موسى با بنى اسرائیل !
در این آیه مى فرماید: «بعد از اقوام گذشته (یعنى قوم نوح، هود، صالح و مانند آنها) موسى را با آیات خود به سوى فرعون و فرعونیان مبعوث کردیم» (ثُمَّ بَعَثْنا مِنْ بَعْدِهِمْ مُوسى بِآیاتِنا اِلى فِرْعَوْنَ وَمَلاَئِهِ).
فرعون، اسم عام است که به تمام سلاطین مصر در آن زمان گفته مى شد.
سپس مى فرماید: «آنها نسبت به آیات الهى ظلم و ستم کردند» (فَظَلَمُوا بِها).
و در پایان اضافه مى کند: «بنگر سرانجام کار مفسدان چگونه بود» ؟ !(فَانْظُرْ کَیْفَ کانَ عَاقِبَةُ الْمُفْسِدینَ).
جمله فوق یک اشاره اجمالى به نابودى فرعون و قوم سرکش اوست که شرح آن بعداً خواهد آمد.
(آیه 104) آیه قبل اشاره بسیار کوتاهى به مجموع برنامه رسالت موسى و درگیریهاى او با فرعون و عاقبت کار آنها بود، اما در آیات بعد همین موضوع بطور مشروحتر مورد بررسى قرار گرفته، نخست مى گوید: «و موسى گفت: اى فرعون ! من فرستاده پروردگار جهانیانم» (وَقالَ مُوسى یا فِرْعَوْنُ اِنّى رَسُولٌ مِنْ رَبِّ الْعالَمینَ).
و این نخستین برخورد موسى با فرعون و چهره اى از درگیرى «حق» و «باطل» است.
(آیه 105) در این آیه مى خوانیم که موسى به دنبال دعوى رسالت پروردگار مى گوید: اکنون که من فرستاده او هستم «سزاوار است که در باره خداوند جز حق نگویم» زیرا فرستاده خداوندى که از همه عیوب، پاک و منزه است، ممکن نیست دروغگو باشد. (حَقیقٌ عَلى اَنْ لا اَقُولَ عَلَى اللهِ اِلاَّ الْحَقَّ).
سپس براى تثبیت دعوى نبوت خویش اضافه مى کند: چنان نیست که این ادعا را بدون دلیل گفته باشم «من از پروردگار شما، دلیل روشن و آشکارى با خود آورده ام» (قَدْ جِئْتُکُمْ بِبَیِّنَة مِنْ رَبِّکُمْ).
اکنون که چنین است «بنى اسرائیل را با من بفرست» (فَاَرْسِلْ مَعِىَ بَنى اِسْرائیلَ).
(آیه 106) فرعون با شنیدن این جمله که «من دلیل روشنى با خود دارم»، بلافاصله «گفت: اگر راست مى گویى و نشانه اى از طرف خداوند با خود دارى آن را بیاور» (قالَ اِنْ کُنْتَ جِئْتَ بِآیَة فَأْتِ بِها اِنْ کُنْتَ مِنَ الصّادِقینَ).
(آیه 107) بلافاصله موسى دو معجزه بزرگ خود را که یکى مظهر «بیم» و دیگرى مظهر «امید» بود، و مقام «انذار» و «بشارت» او را تکمیل مى کرد، نشان داد: نخست، «عصاى خود را انداخت و به صورت اژدهاى آشکارى درآمد» (فَاَلْقى عَصاهُ فَاِذا هِىَ ثُعْبانٌ مُبینٌ).
(آیه 108) این آیه اشاره به دومین اعجاز موسى که جنبه امید و بشارت دارد کرده، مى فرماید: «موسى دست خود را از گریبان خارج کرد، ناگهان سفید و درخشنده در برابر بینندگان بود» (وَنَزَعَ یَدَهُ فَاِذا هِىَ بَیْضاءُ لِلنّاظِرینَ).
