(آیه 75) این آیه و سه آیه بعد از آن در باره یکى از انصار به نام «ثَعْلَبَة بن حاطِب» نازل شده است، او که مرد فقیرى بود و مرتب به مسجد پیامبر(صلى الله علیه وآله)مى آمد اصرار داشت که پیامبر(صلى الله علیه وآله) دعا کند تا خداوند مال فراوانى به او بدهد!

پیغمبر به او فرمود:«قَلیلٌ تُؤَدّى شُکْرَهُ خَیْرٌ مِنْ کَثیر لا تُطیقُهُ»; «مقدار کمى که حقش را بتوانى ادا کنى، بهتر از مقدار زیادى است که توانایى اداى حقش را نداشته باشى».

ولى ثعلبه دست بردار نبود و سرانجام پیامبر(صلى الله علیه وآله) براى او دعا کرد.

چیزى نگذشت که طبق روایتى پسر عموى ثروتمندى داشت از دنیا رفت و ثروت سرشارى به او رسید.

پس از مدتى پیامبر(صلى الله علیه وآله) مأمور جمع آورى زکات را نزد او فرستاد، تا زکات اموال او را بگیرد، ولى این مرد کم ظرفیت و تازه به نوا رسیده و بخیل، از پرداخت حق الهى خوددارى کرد، نه تنها خوددارى کرد، بلکه به اصل تشریع این حکم نیز اعتراض نمود و گفت: این حکم برادر «جزیه» است.

به هر حال هنگامى که پیامبر(صلى الله علیه وآله) سخن او را شنید فرمود: یا وَیْحَ ثَعْلَبَةَ! یا وَیْحَ ثَعْلَبَةَ! «واى بر ثعلبه! اى واى بر ثعلبه» ! و در این هنگام آیات مزبور نازل شد.