(آیه 86) چند آیه قبل سخن از قرآن بود، در اینجا در همین زمینه سخن مى گوید، نخست مى فرماید: «و اگر بخواهیم آنچه را بر تو وحى فرستاده ایم، از تو مى گیریم» (وَلَئِنْ شِئْنا لَنَذْهَبَنَّ بِالَّذى اَوْحَیْنا اِلَیْکَ).

«سپس کسى را نمى یابى که در برابر ما از تو دفاع کند» و آن را از ما بازپس گیرد (ثُمَّ لا تَجِدُ لَکَ بِه عَلَیْنا وَکیلاً).

پس این مائیم که این علوم را به تو بخشیده ایم تا رهبر و هادى مردم باشى، و این مائیم که هرگاه صلاح بدانیم از تو بازپس مى گیریم، و هیچ کس را در این رابطه دخل و تصرفى نیست!

(آیه 87) این آیه که به صورت استثناء آمده است، مى گوید: اگر ما این علم و دانش را از تو نمى گیریم چیزى نیست: «مگر رحمت پروردگارت» (اِلاّ رَحْمَةً مِنْ رَبِّکَ). رحمتى است براى هدایت و نجات خودت و رحمتى است براى هدایات و نجات جهان بشریت و این رحمت در واقع دنباله همان رحمت آفرینش است که ایجاب مى کند هرگز روى زمین از حجت الهى خالى نماند.

و در پایان آیه به عنوان تأکید، یا به عنوان بیان دلیل بر جمله سابق مى گودى: «که فضل پروردگارت بر تو بزرگ بوده است» (اِنَّ فَضْلَهُ کانَ عَلَیْکَ کَبیرًا).

وجود زمینه این فضل در دل تو که با آب عبادت و تهذیب نفس و جهاد آبیارى شده از یکسو، و نیاز مبرم بندگان به چنین رهبرى از سویى دیگر، ایجاب کرده است که فضل خدا بر تو فوق العاده زیاد باشد.

درهاى علم را به روى تو بگشاید، از اسرار هدایت انسان آگاهت سازد، و از خطاها محفوظت دارد، تا الگو و اسوه اى براى همه انسانها تا پایان جهان باشى.