(آیه 120) در آیات گذشته بحثهایى پیرامون سرزنش کسانى که از غزوه تبوک خوددارى کرده بودند، به میان آمد، این آیه و آیه بعد به عنوان یک قانون کلى و همگانى، بحث نهایى را روى این موضوع مى کند.
نخست مى گوید: «مردم مدینه وبادیه نشینانى که در اطراف این شهر (که مرکز و کانون اسلام است) زندگى مى کنند حق ندارند، از رسول خدا(صلى الله علیه وآله) تخلف جویند» (ما کانَ لاَِهْلِ الْمَدینَةِ وَمَنْ حَوْلَهُمْ مِنَ الاَْعْرابِ اَنْ یَتَخَلَّفُوا عَنْ رَسُولِ اللهِ).
«و نه حفظ جان خود را بر حفظ جان او مقدم دارند» (وَلا یَرْغَبُوا بِاَنْفُسِهِمْ عَنْ نَفْسِه). چرا که او رهبر امت، و پیامبر خدا، و رمز بقاء وحیات ملت اسلام است.
این وظیفه همه مسلمانان در تمام قرون و اعصار است که رهبران خویش را همچون جان خویش، بلکه بیشتر گرامى دارند و در حفظ آنان بکوشند و آنها را در برابر حوادث سخت تنها نگذارند، چرا که خطر براى آنها خطر براى امت است.
سپس به پاداشهاى مجاهدان که در برابر هرگونه مشکلى در راه جهاد نصیبشان مى شود، اشاره کرده و روى هفت قسمت از این مشکلات و پاداش آن انگشت مى گذارد و مى گوید: «این به خاطر آن است که هیچ گونه تشنگى به آنها نمى رسد» (ذلِکَ بِاَنَّهُمْ لا یُصیبُهُمْ ظَمَأٌ). «و هیچ رنج و خستگى پیدا نمى کنند» (وَلا نَصَبٌ).
«و هیچ گرسنگى در راه خدا دامن آنها را نمى گیرد» (وَلا مَخْمَصَةٌ فى سَبیلِ اللهِ). «و در هیچ نقطه خطرناک و میدان پرمخاطره اى که موجب خشم و ناراحتى کفار است قرار نمى گیرند» (وَلا یَطَؤُنَ مَوْطِئًا یَغیظُ الْکُفّارَ).
«و هیچ ضربه اى از دشمن بر آنها وارد نمى شود» (وَلا یَنالُونَ مِنْ عَدُوٍّ نَیْلاً).
«مگر این که در ارتباط با آن، عمل صالحى براى آنها ثبت مى شود» (اِلاّ کُتِبَ لَهُمْ بِه عَمَلٌ صالِحٌ).
و مسلماً پاداش یک به یک آنها را از خداوند بزرگ دریافت خواهند داشت، «زیرا خدا پاداش نیکوکاران را هیچ گاه ضایع نمى کند» (اِنَّ اللهَ لا یُضیعُ اَجْرَ الُْمحْسِنینَ).
(آیه 121) «همچنین هیچ مال کم یا زیادى را در مسیر جهاد، انفاق نمى کنند» (وَلا یُنْفِقُونَ نَفَقَةً صَغیرَةً وَلا کَبیرَةً).
«و هیچ سرزمینى را (براى رسیدن به میدان جهاد و یا به هنگام بازگشت) زیر پا نمى گذارند، مگر این که تمام این گامها، و آن انفاقها، براى آنها ثبت مى شود» (وَلا یَقْطَعُونَ وادِیًا اِلاّ کُتِبَ لَهُمْ).
«تا سرانجام خداوند این اعمال را به عنوان بهترین اعمالشان پاداش دهد» (لِیَجْزِیَهُمُ اللهُ اَحْسَنَ ما کانُوا یَعْمَلُونَ).
