(آیه 53) حال ببینیم این قوم سرکش و مغرور یعنى عاد در برابر برادرشان هود(ع) و نصایح و اندرزها و راهنماییهاى او چه واکنشى نشان دادند.
«آنها گفتند: اى هود تو دلیل روشنى براى ما نیاورده اى» (قالُوا یا هُودُ ماجِئْتَنا بِبَیِّنة). «و ما هرگز به خاطر سخنان تو دست از دامن بتها و خدایانمان بر نمى داریم» (وَما نَحْنُ بِتارِکى آلِهَتِنا عَنْ قَوْلِکَ).
«و ما هرگز به تو ایمان نخواهیم آورد» ! (وَما نَحْنُ لَکَ بِمُؤْمِنینَ).
(آیه 54) و پس از این سه جمله غیرمنطقى، اضافه کردند: «ما (در باره تو) فقط مى گوییم: بعضى از خدایان ما به تو زیان رسانده (و عقلت را ربوده)اند» (اِنْ نَقُولُ اِلاَّ اعْتَریکَ بَعْضُ آلِهَتِنا بِسُوء).
بدون شک هود ـهمان گونه که برنامه و وظیفه تمام پیامبران استـ معجزه یا معجزاتى براى اثبات حقانیت خویش به آنها عرضه داشته بود، ولى آنها به خاطر کبر و غرورى که داشتند مانند سایر اقوام لجوج، معجزات را انکار کردند.
به هر حال هود مى باید پاسخى دندان شکن به این قوم گمراه و لجوج بدهد، پاسخى که هم آمیخته با منطق باشد، و هم از موضع قدرت ادا شود.
قرآن مى گوید: او در پاسخ آنها این چند جمله را بیان کرد:
«گفت: من خدا را به شهادت مى طلبم و همه شما نیز شاهد باشید که من از این بتها و خدایانتان بیزارم» (قالَ اِنّى اُشْهِدُاللهَ وَاشْهَدُوا اَنّى بَرىءٌ مِمّا تُشْرِکُونَ).
اشاره به این که اگر این بتها قدرتى دارند از آنها بخواهید مرا از میان بردارند، من که آشکارا به جنگ آنها برخاسته ام چرا مرا نابود نمى کنند ؟!
(آیه 55) سپس اضافه مى کند: نه فقط کارى از آنها ساخته نیست، شما هم با این انبوه جمعیتتان قادر بر چیزى نیستید، «از آنچه غیر او (مى پرستید) حال که چنین است همگى دست به دست هم بدهید و هر نقشه اى را مى توانید بر ضد من بکشید و لحظه اى مرا مهلت ندهید» اما بدانید کارى از دست شما ساخته نیست (مِنْ دُونِه فَکیدُونى جَمیعًا ثُمَّ لا تُنْظِرُونَ).
(آیه 56) چرا من انبوه جمعیت را به هیچ مى شمرم ؟ و چرا کمترین اعتنایى به قوت و قدرت شما ندارم ؟ شمایى که تشنه خون من هستید و همه گونه قدرت دارید. براى این که من پشتیبانى دارم که قدرتش فوق قدرتها است «من توکل بر خدایى کردم که پروردگار من و شماست» (اِنّى تَوَکَّلْتُ عَلَى اللهِ رَبّى وَرَبِّکُمْ).
و بعد ادامه داد نه تنها شما، «هیچ جنبنده اى در جهان نیست مگر این که در قبضه قدرت و فرمان خداست» و تا او نخواهد کارى از آنان ساخته نیست (ما مِنْ دابَّة اِلاّ هُوَ آخِذٌ بِناصِیَتِها).
ولى این را نیز بدانید خداى من از آن قدرتمندانى نیست که قدرتش موجب خودکامگى و هوسبازى گردد و آن را در غیرحق به کار برد، بلکه «پروردگار من همواره بر صراط مستقیم و جاده عدل و داد مى باشد» و کارى بر خلاف حکمت و صواب انجام نمى دهد (اِنَّ رَبّى عَلى صِراط مُسْتَقیم).
(آیه 57) سرانجام «هود» در آخرین سخن به آنها چنین مى گوید: «اگر شما از راه حق روى برتابید (به من زیانى نمى رسد) چرا که من رسالت خویش را به شما ابلاغ کردم» (فَاِنْ تَوَلَّوْا فَقَدْ اَبْلَغْتُکُمْ ما اُرْسِلْتُ بِه اِلَیْکُمْ).
اشاره به این که گمان نکنید اگر دعوت من پذیرفته نشود براى من شکست است، من انجام وظیفه کردم، انجام وظیفه، پیروزى است.
سپس همان گونه که بت پرستان او را تهدید کرده بودند، او به طرز شدیدترى آنها را به مجازات الهى تهدید مى کند و مى گوید: اگر شما دعوت حق را نپذیرید «خداوند به زودى (شما را نابود کرده و) گروه دیگرى را جانشین شما مى کند و هیچ گونه زیانى به او نمى رسانید» (وَیَسْتَخْلِفُ رَبّى قَوْمًا غَیْرَکُمْ وَلا تَضُرُّونَهُ شَیْئًا).
این قانون خلقت است، که هرگاه مردمى لیاقت پذیرا شدن نعمت هدایت و یا نعمتهاى دیگر پروردگار را نداشته باشند، آنها را از میان برمى دارد و گروهى لایق به جاى آنان مى نشاند.
این را هم بدانید که: «پروردگار من حافظ همه چیز و نگاهدارنده هرگونه حساب است» (اِنَّ رَبّى عَلى کُلِّ شَىْء حَفیظٌ).
نه فرصت از دست او مى رود، نه موقعیت را فراموش مى کند، نه پیامبران و دوستان خود را به دست نسیان مى سپارد، بلکه همه چیز را مى داند و بر هر چیز مسلط است.
