(آیه 16) از آنجا که در آیات گذشته بحثهاى فراوانى درباره شناخت وجود خدا بود در این آیه به بحث پیرامون اشتباه مشرکان و بت پرستان مى پردازد و از چند طریق این بحث را تعقیب مى کند.

نخست روى سخن را به پیامبر کرده، مى گوید: «از آنها بپرس پروردگار و مدبر آسمانها و زمین کیست» (قُلْ مَنْ رَبُّ السَّمواتِ وَالاَْرْضِ).

سپس بى آنکه پیامبر درا نتظار پاسخ آنها بنشیند دستور مى دهد که خود پاسخ این سؤال را بده، و «بگو: الله» (قُلِ اللهُ).

سپس آنها را با این جمله مورد سرزنش و ملامت قرار مى دهد که: «به آنها بگو: آیا غیر خدا را اولیاء و تکیه گاه و معبود خود قرار داده اید ؟ با این که این بتها حتى نسبت به خودشان مالک سود و زیانى نیستند» ؟! (قُلْ اَفَاتَّخَذْتُمْ مِنْ دُونِه اَوْلِیاءَ لا یَمْلِکُونَ لاَِنْفُسِهِمْ نَفْعًا وَلا ضَرًّا).

سپس با ذکر دو مثال روشن و صریح وضع افراد «موحد» و «مشرک» را مشخص کرده، نخست مى گوید: «بگو: آیا نابینا و بینا یکسان است» ؟ (قُلْ هَلْ یَسْتَوِى الاَْعْمى وَالْبَصیرُ).

همان گونه که نابینا و بینا یکسان نیست، همچنین کافر و مؤمن، یکسان نیستند، و «بتها» را نمى توان در کنار «الله» قرار داد.

دیگر این که: «آیا ظلمات و نور یکسانند» !! (اَمْ هَلْ تَسْتَوِى الظُّلُماتُ وَالنُّورُ).

چگونه مى توان بتها را که ظلمات محضند در کنار «خدا» که نور مطلق عالم هستى است، قرار داد ؟

سپس از راه دیگرى بطلان عقیده مشرکان را مؤکدتر مى سازد و مى گوید: «آیا آنها همتایانى براى خدا قرار دادند به خاطر این که آنان همانند خدا آفرینشى داشتند، و این آفرینشها بر آنها مشتبه شده است» (اَمْ جَعَلُوا لِلّهِ شُرَکاءَ خَلَقُوا کَخَلْقِه فَتَشابَهَ الْخَلْقُ عَلَیْهِمْ).

در حالى که بت پرستان نیز چنین عقیده اى در باره بتها ندارند، آنها نیز خدا را خالق همه چیز مى دانند و عالم خلقت را دربست مربوط به او مى شمارند.

و لذا بلافاصله مى فرماید: «بگو: خدا خالق همه چیز است و اوست یگانه و پیروز» (قُلِ اللهُ خالِقُ کُلِّ شَىْء وَهُوَ الْواحِدُ الْقَهّارُ).

از آیه فوق استفاده مى شود که خلقت یک امر دائمى است و فیض هستى بطور دائم از طرف خدا صادر مى شود و هر موجودى لحظه به لحظه از ذات پاکش هستى مى گیرد، بنابراین برنامه آفرینش و تدبیر عالم هستى همچون آغاز خلقت همه به دست خداست.