(آیه 36) آنچه در آیات قبل گذشت مرحله دعوت و تبلیغ پى گیر و مستمر نوح(ع) با نهایت جدیت، و با استفاده از تمام وسائل بود.
در اینجا به مرحله دوم این مبارزه اشاره شده مرحله پایان یافتن دوران تبلیغ و آماده شدن براى تصفیه الهى !
نخست مى خوانیم: «به نوح وحى شد که جز افرادى که از قومت به تو ایمان آورده اند دیگر هیچ کس ایمان نخواهد آورد» (وَاُوحِىَ اِلى نُوح اَنَّهُ لَنْ یُؤْمِنَ مِنْ قَوْمِکَ اِلاّ مَنْ قَدْ آمَنَ).
اشاره به این که صفوف بکلى از هم جدا شده، و دیگر دعوت براى ایمان و اصلاح سودى ندارد، و باید آماده تصفیه و انقلاب نهایى شود.
و در پایان آیه به نوح دلدارى داده، مى گوید: «اکنون که چنین است از کارهایى که اینها انجام مى دهند به هیچوجه اندوهناک و محزون مباش» (فَلا تَبْتَئِسْ بِما کانُوا یَفْعَلُونَ).
ضمناً از این آیه استفاده مى شود که خداوند قسمتهایى از علم اسرار غیب را در هر مورد که لازم باشد در اختیار پیامبرش مى گذارد.
(آیه 37) به هر حال این گروه عصیانگر و لجوج باید مجازات شوند، مجازاتى که جهان را از لوث وجود آنها پاک کند و مؤمنان را براى همیشه از چنگالشان رها سازد.
نخست مى فرماید: به نوح فرمان دادیم که «کشتى بساز، در حضور ما و طبق فرمان ما» (وَاصْنَعِ الْفُلْکَ بِاَعْیُنِنا وَوَحْیِنا).
در پایان آیه به نوح هشدار مى دهد که از این به بعد «در باره ستمگران شفاعت و تقاضاى عفو مکن چرا که آنها (محکوم به عذابند و) مسلماً غرق خواهند شد» (وَلا تُخاطِبْنى فِى الَّذینَ ظَلَمُوا اِنَّهُمْ مُغْرَقُونَ).
این جمله به خوبى مى فهماند که شفاعت شرائطى دارد که اگر در کسى موجود نباشد پیامبر خدا هم حق شفاعت و تقاضاى عفو در مورد او را ندارد.
(آیه 38) اما چند جمله هم در باره قوم نوح بشنویم: آنها به جاى این که یک لحظه با مسأله دعوت نوح بطور جدى برخورد کنند و حداقل احتمال دهند که ممکن است این همه اصرار نوح(ع) و دعوتهاى مکررش از وحى الهى سرچشمه گرفته و مسأله طوفان و عذاب حتمى باشد، باز همانطور که عادت همه افراد مستکبر و مغرور است به استهزاء و مسخره ادامه دادند; «او مشغول ساختن کشتى بود و هر زمان که گروهى از قومش از کنار او مى گذشتند (و او و یارانش را سرگرم تلاش براى آماده ساختن چوبها و میخها و وسائل کشتى سازى مى دیدند) او را مسخره مى کردند» (وَیَصْنَعُ الْفُلْکَ وَکُلَّما مَرَّعَلَیْهِ مَلاٌَ مِنْ قَوْمِه سَخِرُوا مِنْهُ).
اما نوح با استقامت فوق العاده اى که زاییده ایمان است با جدیت فراوان به کار خود ادامه مى داد، و بى اعتنا به گفته هاى بى اساس این کوردلان از خود راضى بسرعت پیشروى مى کرد، و روز به روز اسکلت کشتى آماده تر و مهیاتر مى شد، فقط گاهى سر بلند مى کرد و این جمله کوتاه و پرمعنى را به آنها «مى گفت: اگر (امروز) ما را مسخره مى کنید ما نیز شما را همین گونه (در آینده نزدیکى) مسخره خواهیم کرد» ! (قالَ اِنْ تَسْخَرُوا مِنّا فَاِنّا نَسْخَرُ مِنْکُمْ کَما تَسْخَرُونَ).
آن روز که شما در میان طوفان سرگردان خواهید شد و سراسیمه به هر سو مى دوید و هیچ پناهگاهى نخواهید داشت و از میان امواج فریاد مى کشید و التماس مى کنید که ما را نجات ده! آرى آن روز مؤمنان بر افکار شما و غفلت و جهل و بى خبرتیان مى خندند.
(آیه 39) پس به زودى خواهید دانست چه کسى عذاب خوارکننده به سراغ او خواهد آمد و مجازات جاودان دامنش را خواهد گرفت» (فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ مَنْ یَأْتیهِ عَذابٌ یُخْزیهِ وَیَحِلُّ عَلَیْهِ عَذابٌ مُقیمٌ).
در بعضى از روایات اسلامى آمده است که مدت چهل سال قبل از ظهور طوفان یک نوع بیمارى به زنان قوم نوح دست داد که دیگر از آنان بچه اى متولد نشد و این در واقع مقدمه اى براى مجازات و عذاب آنان بود.
