(آیه 34) قرآن همچنان استدلالات مربوط به مبدأ و معاد را تعقیب مى کند نخست به پیامبر(صلى الله علیه وآله) دستور مى دهد «به آنها بگو: آیا هیچ یک از این معبودهایى که شما شریک خدا قرار داده اید مى تواند آفرینش را ایجاد کند و سپس بازگرداند» (قُلْ هَلْ مِنْ شُرَکائِکُمْ مَنْ یَبْدَؤُا الْخَلْقَ ثُمَّ یُعیدُهُ).
بعد اضافه مى کند «بگو: خداوند آفرینش را آغاز کرده و سپس باز مى گرداند» (قُلِ اللهُ یَبْدَؤُا الْخَلْقَ ثُمَّ یُعیدُهُ).
«با این حال چرا از حق روى گردان (ودر بیراهه سرگردان) مى شوید» (فَاَنّى تُؤْفَکُونَ).
(آیه 35) بار دیگر به پیامبر(صلى الله علیه وآله) دستور مى دهد «به آنها بگو: آیا هیچ یک از معبودهاى ساختگى شما هدایت به سوى حق مى کند» ؟ (قُلْ هَلْ مِنْ شُرَکائِکُمْ مَنْ یَهْدى اِلَى الْحَقِّ).
زیرا معبود باید رهبر عبادت کنندگان خود باشد، آن هم رهبرى به سوى حق، در حالى که معبودهاى مشرکان اعم از بتهاى بى جان و جاندار هیچ کدام قادر نیستند بدون هدایت الهى کسى را به سوى حق رهنمون گردند.
لذا بلافاصله اضافه مى کند: «بگو تنها خداوند هدایت به سوى حق مى کند» (قُلِ اللهُ یَهْدى لِلْحَقِّ).
با این حال «آیا کسى که هدایت به سوى حق مى کند شایسته تر براى پیروى است یا آن کس که خود هدایت نمى شود مگر آن که هدایتش کنند» (أَفَمَنْ یَهْدى اِلَى الْحَقِّ اَحَقُّ اَنْ یُتَّبَعَ أَمَّنْ لا یَهِدّى اِلاّ اَنْ یُهْدى).
و در پایان آیه با بیانى توبیخ آمیز و سرزنش بار مى گوید: «شما را چه مى شود ؟ چگونه قضاوت مى کنید» ؟ (فَما لَکُمْ کَیْفَ تَحْکُمُونَ).
(آیه 36) و در این آیه اشاره به سرچشمه و عامل اصلى انحرافات آنها، کرده، مى گوید: «اکثر آنها جز از پندار و گمان پیروى نمى کنند، در حالى که گمان و پندار هرگز انسان را بى نیاز از حق نمى کند و به حق نمى رساند» (وَما یَتَّبِعُ اَکْثَرُهُمْ اِلاّ ظَنًّا اِنَّ الظَّنَّ لا یُغْنى مِنَ الْحَقِّ شَیْئًا).
سرانجام با لحنى تهدیدآمیز نسبت به این گونه افرادى که تابع هیچ منطق و حسابى نیستند مى فرماید: «خداوند به آنچه آنها انجام مى دهند عالم است» (اِنَّ اللهَ عَلیمٌ بِما یَفْعَلُونَ).
