(آیه 19) یوسف در تاریکى وحشتناک چاه که با تنهایى کشنده اى همراه بود، ساعات تلخى را گذراند اما ایمان به خدا و سکینه و آرامش حاصل از ایمان، نور امید بر دل او افکند و به او تاب و توان داد که این تنهایى وحشتناک را تحمل کند و از کوره این آزمایش، پیروز به در آید.
چند روز از این ماجرا گذشت خدا مى داند، به هرحال «کاروانى سر رسید» (وَجاءَتْ سَیّارَةٌ).
و در آن نزدیکى منزل گزید، پیداست نخستین حاجت کاروان تأمین آب است، لذا «کسى را که مأمور آب آوردن بود به سراغ آب فرستادند» (فَاَرْسَلُوا وارِدَهُمْ).
«مأمور آب، دلو خود را در چاه افکند» (فَاَدْلى دَلْوَهُ).
یوسف از قعر چاه متوجه شد که سر و صدایى از فراز چاه مى آید و به دنبال آن، دلو و طناب را دید که بسرعت پایین مى آید، فرصت را غنیمت شمرد و از این عطیه الهى بهره گرفت و بى درنگ به آن چسبید.
مأمور آب احساس کرد دلوش بیش از اندازه سنگین شده، هنگامى که آن را با قوت بالا کشید، ناگهان چشمش به کودک خردسال ماه پیکرى افتاد «فریاد زد: مژده باد، این کودکى است» به جاى آب (قالَ یا بُشْرى هذا غُلامٌ).
کم کم گروهى از کاروانیان از این امر آگاه شدند ولى براى این که دیگران باخبر نشوند و خودشان بتوانند این کودک زیبا را به عنوان یک غلام در مصر بفروشند، «این امر را به عنوان یک سرمایه نفیس از دیگران مخفى داشتند» (وَاَسَرُّوهُ بِضاعَةً).
و گفتند: این متاعى است که صاحبان این چاه در اختیار ما گذاشته اند تا براى او در مصر بفروشیم.
و در پایان آیه مى خوانیم: «و خداوند به آنچه آنها انجام مى دادند آگاه بود» (وَاللهُ عَلیمٌ بِما یَعْمَلُونَ).
(آیه 20) «و سرانجام یوسف را به بهاى کمى ـ چند درهم ـ فروختند» (وَشَرَوْهُ بِثَمَن بَخْس دَراهِمَ مَعْدُودَة).
و این معمول است که همیشه دزدان و یا کسانى که به سرمایه مهمى بدون زحمت دست مى یابند از ترس این که مبادا دیگران بفهمند آن را فوراً مى فروشند، و طبیعى است که با این فوریت نمى توانند بهاى مناسبى براى خود فراهم سازند.
و در پایان آیه مى فرماید: «آنها نسبت به (فروختن) یوسف، بى اعتنا بودند» (وَکانُوا فیهِ مِنَ الزّاهِدینَ).
