(آیه 134) در این آیه واکنش فرعونیان در برابر بلاهاى آموزنده و بیدارکننده پروردگار بیان شده است.
نخست مى خوانیم: «هنگامى که بلا بر آنها مسلط مى شد، مى گفتند: اى موسى، براى ما از خدایت بخواه تا به عهدى که با تو کرده است وفا کند، و دعایت را در حق ما مستجاب نماید» (وَلَمّا وَقَعَ عَلَیْهِمُ الرِّجْزُ قالُوا یا مُوسَى ادْعُ لَنا رَبَّکَ بِما عَهِدَ عِنْدَکَ).
«اگر تو این بلا را از ما بر طرف سازى، سوگند یاد مى کنیم که قطعاً هم خودمان به تو ایمان خواهیم آورد و هم بنى اسرائیل را آزاد ساخته و با تو مى فرستیم» (لَئِنْ کَشَفْتَ عَنَّا الرِّجْزَ لَنُؤْمِنَنَّ لَکَ وَلَنُرْسِلَنَّ مَعَکَ بَنى اِسْرائیلَ).
(آیه 135) در این آیه اشاره به پیمان شکنى آنها کرده، مى گوید: «پس هنگامى که بلا را پس از مدت تعیین شده اى، که به آن مى رسیدند، از آنها برمى داشتیم، پیمان خود را مى شکستند» نه خودشان ایمان مى آوردند و نه بنى اسرائیل را از زنجیر اسارت رها مى ساختند (فَلَمّا کَشَفْنا عَنْهُمُ الرِّجْزَ اِلى اَجَل هُمْ بالِغُوهُ اِذاهُمْ یَنْکُثُونَ).
جمله «اِلى اَجَل» اشاره به این است که موسى، مى گفت در فلان وقت، این بلا برطرف خواهد شد، براى این که کاملا روشن شود این دگرگونى تصادفى نبوده.
(آیه 136) این آیه، سرانجام این همه خیره سرى و سرکشى و پیمان شکنى را در دو جمله کوتاه بیان مى کند، نخست به صورت سربسته مى گوید: «پس ما از آنها انتقام گرفتیم» (فَانْتَقَمْنا مِنْهُمْ).
سپس این انتقام را شرح مى دهد و مى گوید: «آنها را در دریا غرق کردیم زیرا آنها آیات ما را تکذیب کردند، و از آن غافل بودند» (فَاَغْرَقْناهُمْ فِى الْیَمِّ بِاَنَّهُمْ کَذَّبَوا بِآیاتِنا وَکانُوا عَنْها غافِلینَ).
منظور از انتقام الهى آن است که خداوند جمعیت فاسد و غیرقابل اصلاح را که در نظام آفرینش حق حیات ندارند، نابود سازد.
