(آیه 130) همانطور که در تفسیر آیه 94 از همین سوره گذشت، یک قانون کلى الهى در مورد تمام پیامبران این بوده است، که به هنگامى که با مخالفتها روبرو مى شدند، خداوند براى تنبه و بیدارى اقوام سرکش، آنها را گرفتار مشکلات و ناراحتیها مى ساخته تا در خود احساس نیاز کنند.
در آیه مورد بحث، اشاره به همین مطلب در مورد پیروان فرعون مى کند و مى گوید: «ما آل فرعون را به قحطى و خشکسالیهاى متوالى و کمبود میوه ها گرفتار ساختیم، شاید متذکر گردند و بیدار شوند» (وَلَقَدْ اَخَذْنا آلَ فِرْعَوْنَ بِالسِّنینَ وَنَقْص مِنَ الثَّمَراتِ لَعَلَّهُمْ یَذَّکَّرُونَ).
(آیه 131) اما به جاى این که «آل فرعون» از این درسهاى الهى پند بگیرند، و از خواب خرگوشى بیدار شوند، از این موقعیت سوءاستفاده کرده و جریان حوادث را به میل خود تفسیر مى کردند، «پس هنگامى که نیکى به آنها مى رسید (و اوضاع بر وفق مراد آنها بود، و در آرامش و راحتى بودند) مى گفتند: این وضع به خاطر لیاقت ماست !» در حقیقت شایسته چنین موقعیتى بوده ایم (فَاِذا جاءَتْهُمُ الْحَسَنَةُ قالُوا لَنا هذِهِ).
«اما هنگامى که گرفتار بدى و بلا مى شدند (فوراً به موسى و کسانى که با او بودند، مى بستند و) مى گفتند: این از شرّ قدم موسى و کسان اوست» (وَاِنْ تُصِبْهُمْ سَیِّئَةٌ یَطَّیَّرُوا بِمُوسى وَمَنْ مَعَهُ).
ولى قرآن در پاسخ آنها مى گوید: «بدانید که سرچشمه شومیها و ناراحتیهایى که دامان آنها را مى گرفت، نزد پروردگار است (خدا مى خواسته است که آنها را گرفتار نتیجه شوم اعمالشان بکند) ولى اکثر آنها نمى دانند» (اَلا اِنَّما طائِرُهُمْ عِنْدَاللهِ وَلکِنَّ اَکْثَرَهُمْ لایَعْلَمُونَ).
شاید همیشه در میان انسانها و اقوام مختلف، فال نیک و بد رواج داشته است، این دو گرچه اثر طبیعى ندارند، ولى بدون تردید اثر روانى مى توانند داشته باشند، فال نیک غالباً مایه امیدوارى و حرکت است ولى فال بد موجب یأس و نومیدى و سستى و ناتوانى ا ست.
شاید به خاطر همین موضع است که در روایات اسلامى از فال نیک نهى نشده، اما فال بد به شدت محکوم گردیده است.
