(آیه 90) این آیه نمونه اى از جامعترین تعلیمات اسلام در زمینه مسائل اجتماعى، و انسانى و اخلاقى را بیان مى کند.

در آغاز مى گوید: «خداوند فرمان به عدل و احسان مى دهد و (همچنین) بخشش به نزدیکان» (اِنَّ اللهَ یَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالاِْحْسانِ وَایتائِ ذِى الْقُرْبى).

«عدل» همان قانونى است که تمام نظام هستى بر محور آن مى گردد. و به معنى واقعى کلمه آن است که هر چیزى در جاى خود باشد; بنابراین، هرگونه انحراف، افراط، تفریط، تجاوز از حد، تجاوز به حقوق دیگران بر خلاف اصل «عدل» است.

اما از آنجا که عدالت با همه قدرت و شکوه و تأثیر عمیقش در مواقع بحرانى و استثنایى به تنهایى کارساز نیست، بلافاصله دستور به احسان را پشت سر آن مى آورد.

در حدیثى از على(علیه السلام) مى خوانیم: «عدل آن است که حق مردم را به آنها برسانى، و احسان آن است که بر آنها تفضل کنى».

بعد از تکمیل این سه اصل مثبت، به سه اصل منفى و منهى مى پردازد و مى گوید: «خداوند از فحشاء و منکر و ظلم و ستم، نهى مى کند» (وَیَنْهى عَنِ الْفَحْشاءِ وَالْمُنْکَرِ وَالْبَغْىِ).

«فَحْشاء» اشاره به گناهان پنهانى، «منکر» اشاره به گناهان آشکار، و «بغى» هرگونه تجاوز از حق خویش و ظلم و خودبرتربینى نسبت به دیگران است.

و در پایان آیه، به عنوان تأکید مجدد روى تمام این اصول ششگانه مى فرماید: «خداوند به شما اندرز مى دهد شاید متذکر شوید» (یَعِظُکُمْ لَعَلَّکُمْ تَذَکَّرُونَ).

احیاى اصول سه گانه عدل و احسان و ایتاء ذى القربى و مبارزه با انحرافات سه گانه فحشاء و منکر و بغى در سطح جهانى، کافى است که دنیایى آباد و آرام و خالى از هرگونه بدبختى و فساد بسازد، و اگر از ابن مسعود صحابى معروف نقل شده که: «این آیه جامعترین آیات خیر و شرّ در قرآن است» به همین دلیل است.