با این که براى آیه شأن نزول خاصى ذکر شده در عین حال پیوند روشنى نیز با آیات قبل دارد، زیرا در آیات قبل اشاره به مسأله قیامت و لزوم آمادگى براى چنین روزى شده بود، طبعاً به دنبال چنین بحثى این سؤال براى بسیارى از مردم پیش مى آید که قیامت کى برپا خواهد شد، لذا قرآن مى گوید: «از تو درباره ساعت (روز رستاخیز) مى پرسند، که در چه زمانى وقوع مى یابد»؟ (یَسْئَلُونَکَ عَنِ السّاعَةِ اَیّانَ مُرْسیها).
سپس اضافه مى کند که اى پیامبر! در پاسخ این سؤال صریحاً «بگو: این علم تنها نزد پروردگار من است، وهیچ کس جز او نمى تواند وقت آن را آشکار سازد» (قُلْ اِنَّما عِلْمُها عِنْدَ رَبّى لا یُجَلّیها لِوَقْتِها اِلاّ هُوَ).
ولى دو نشانه سربسته براى آن بیان مى کند، نخست مى گوید: «قیام ساعت در آسمانها و زمین، مسأله سنگینى است» (ثَقُلَتْ فِى السَّمواتِ وَالاَْرْضِ).
چه حادثه اى ممکن است از این سنگینتر بوده باشد، در حالى که در آستانه قیامت، همه کرات آسمانى به هم مى ریزند، آفتاب خاموش، ماه تاریک، ستارگان بى فروغ و اتمها متلاشى مى گردند، و از بقایاى آنها جهانى نو با طرحى تازه ریخته مى شود.
دیگر اینکه قیام ساعت، بدون مقدمات تدریجى، و به شکل انقلابى، تحقق مى یابد «و جز بطور ناگهانى به سراغ شما نمى آید» (لا تَأْتیکُمْ اِلاّ بَغْتَةً).
بار دیگر مى گوید: «چنان از تو سؤال مى کنند که گویى تو از زمان وقوع قیامت باخبرى» ! (یَسْئَلُونَکَ کَاَنَّکَ حَفِىٌّ عَنْها).
بعد اضافه مى کند که در جواب آنها «بگو: این علم تنها نزد خداست ولى بیشتر مردم از این حقیقت آگاهى ندارند» که چنین علمى مخصوص ذات پاک اوست، لذا پى درپى از آن مى پرسند (قُلْ اِنَّما عِلْمُها عِنْدَاللهِ وَلکِنَّ اَکْثَرَ النّاسِ لا یَعْلَمُونَ).
