(آیه 157) این آیه در حقیقت، مکمل آیه گذشته درباره صفات کسانى است که مشمول رحمت واسعه پروردگار هستند، یعنى پس از ذکر صفات سه گانه تقوا و اداء زکات و ایمان به آیات پروردگار، در این آیه صفات دیگرى به عنوان توضیح براى آنها ذکر مى کند و آن پیروى از پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) است، زیرا ایمان به خدا از ایمان به پیامبر(صلى الله علیه وآله) و پیروى از مکتبش جدایى ناپذیر است، لذا مى گوید: «کسانى مشمول این رحمت مى شوند که از فرستاده پروردگار پیروى کنند» (اَلَّذینَ یَتَّبِعُونَ الرَّسُولَ).
سپس براى این رسول، شش صفت علاوه بر مقام رسالت بیان مى کند:
1ـ او «پیامبر خداست» (النَّبِىَّ).
«نبى» به کسى گفته مى شود که پیام خدا را بیان مى کند و به او، وحى نازل مى شود ـ هر چند مأمور به دعوت و تبلیغ نباشد ـ اما «رسول» کسى است که علاوه بر مقام نبوت، مأمور به دعوت و تبلیغ به سوى آیین خدا و ایستادگى در این مسیر مى باشد.
2ـ «پیامبرى که درس نخوانده و از میان توده جمعیت برخاسته، از سرزمین مکه امّ القرى» کانون اصلى توحید طلوع کرده است (الاُْمِّىَّ).
3ـ «پیامبرى که صفات و علامات و نشانه ها و دلائل حقانیت او را در (کتب آسمانى پیشین) تورات و انجیل مشاهده مى کنند» (الَّذى یَجِدُونَهُ مَکْتُوبًا عِنْدَهُمْ فِى التَّوْریةِ وَالاِْنْجیلَ).
4ـ پیامبرى که محتواى دعوت او با فرمان عقل کاملا سازگار است «به نیکیها و آنچه خرد آن را مى شناسد و نزدش معروف است، دعوت مى کند، و از بدیها و زشتیها و آنچه نزد خرد ناشناس است، نهى مى نماید» (یَأْمُرُهُمْ بِالْمَعْرُوفِ وَیَنْهیهُمْ عَنِ الْمُنْکَرِ).
5ـ محتواى دعوت او با فطرت سلیم هماهنگ است، «طیبات
و آنچه را طبع سلیم مى پسندد، براى آنها حلال مى شمرد، و آنچه خبیث و تنفرآمیز باشد بر آنها تحریم مى کند» (وَیُحِلُّ لَهُمُ الطَّیِّباتِ وَیُحَرِّمُ عَلَیْهِمُ الْخَبائِثَ).
6ـ او بسان مدعیان دروغین نبوت و رسالت که هدفشان به زنجیر کشیدن توده هاى مردم و استعمار و استثمار آنهاست، نیست; نه تنها بندى بر آنها نمى گذارد، بلکه «بارها را از دوش آنان بر مى دارد، و غل و زنجیرهایى را که بر دست و پا و گردنشان سنگینى مى کرد، مى شکند» (وَیَضَعُ عَنْهُمْ اِصْرَهُمْ وَالاَْغْلالَ الَّتى کانَتْ عَلَیْهِمْ).
و چون این صفات ششگانه به ضمیمه مقام رسالت که مجموعاً هفت صفت مى شود، روى هم رفته نشانه روشن و دلیل آشکارى بر صدق دعوت اوست اضافه مى کند: «پس کسانى که به او ایمان بیاورند و مقامش را بزرگ بشمرند و او را در ابلاغ رسالتش یارى کنند، و از نور آشکارى که با او نازل شده (یعنى قرآن مجید) پیروى کنند، بدون شک چنین افرادى رستگارانند»
(فَالَّذینَ آمَنُوا بِه وَعَزَّرُوهُ وَنَصَرُوهُ واتَّبَعُوا النُّورَ الَّذى اُنْزِلَ مَعَهُ اُولئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ).
