در روایات متعددى که از طرق اهل بیت(علیهم السلام) به ما رسیده امت معدوده به معنى نفرات کم، واشاره به یاران حضرت مهدى(عج) گرفته شده است، ولى همانگونه که گفتیم معنى ظاهر آیه این است که امت معدوده به معنى زمان معدود و معین است، واتفاقاً در روایتى که از امیرمؤمنان على(علیه السلام) در تفسیر آیه نقل شده «امت معدوده» همین گونه تفسیر گردیده، بنابراین روایات مزبور ممکن است اشاره به معنى دوم آیه و به اصطلاح «بطن آیه» بوده باشد.

(آیه 9) یکى دیگر از نقطه هاى ضعف آنان، کم ظرفیتى در برابر مشکلات و ناراحتیها و قطع برکات الهى است، چنان که قرآن مى گوید: «و هرگاه نعمت و رحمتى به انسان بچشانیم و سپس آن را از او برگیریم او مأیوس و نومید مى شود و به کفران و ناسپاسى بر مى خیزد» (وَلَئِنْ اَذَقْنَا الاِْنْسانَ مِنّا رَحْمَةً ثُمَّ نَزَعْناها مِنْهُ اِنَّهُ لَیَؤُسٌ کَفُورٌ).

کلمه «انسان» در این گونه آیات اشاره به انسانهاى تربیت نایافته و خودرو و بى ارزش است.

(آیه 10) سومین نقطه ضعف آنها این است که به هنگامى که در ناز و نعمت فرو مى روند، چنان خودباختگى و غرور و تکبر بر آنها چیره مى شود که همه چیز را فراموش مى کنند، چنانکه قرآن مى گوید: «و اگر بعد از شدت و رنجى که به اورسیده نعمتهایى به او بچشانیم مى گوید: مشکلات از من برطرف شد، و دیگر باز نخواهد گشت و غرق شادى و غفلت و فخر فروشى مى شود» آنچنان که از شکر نعمتهاى پروردگار غافل مى گردد (وَلَئِنْ اَذَقْناهُ نَعْمآءَ بَعْدَ ضَرّاءَ مَسَّتْهُ لَیَقُولَنَّ ذَهَبَ السَّیِّئاتُ عَنّى اِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ).

(آیه 11) سپس در این آیه اضافه مى کند: «مگر آنها که (در سایه ایمان راستین) صبر و استقامت ورزیدند و کارهاى شایسته انجام دادند» و در همه حال از اعمال صالح فروگذار نمى کنند، از تنگ نظریها و ناسپاسیها و غرور، و تکبر برکنارند (اِلاَّ الَّذینَ صَبَرُوا وَعَمِلُوا الصّالِحاتِ).

آنها نه به هنگام وفور نعمت، مغرور مى شوند و خدا را فراموش مى کنند، و نه به هنگام شدت و مصیبت مأیوس مى گردند و کفران مى کنند.

و به همین دلیل: «براى این افراد آمرزش و پاداش بزرگى خواهد بود» (اُولئِکَ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَاَجْرٌ کَبیرٌ).