(آیه 52) در این آیه و دو آیه بعد به یک «سنت همیشگى الهى» در باره اقوام و ملتها اشاره شده.
نخست مى گوید: چگونگى حال مشرکان قریش «همانند حال نزدیکان فرعون وآنها که پیش از او بودند مى باشد» (کَدَأْبِ آلِ فِرْعَونَ وَالَّذینَ مِنْ قَبْلِهِمْ).
«آنها آیات خدا را انکار کردند خداوند آنها را به گناهانشان کیفر داد» (کَفَرُوا بِآیاتِ اللهِ فَاَخَذَهُمُ اللهُ بِذُنُوبِهِمْ).
«زیرا خداوند قوى و با قدرت است و کیفرش شدید است» (اِنَّ اللهَ قَوِىٌّ شَدیدُ الْعِقِابِ).
بنابراین تنها قریش و مشرکان و بت پرستان مکّه نبودند که با انکار آیات الهى و لجاجت در برابر حق و درگیرى با رهبران راستین انسانیت گرفتار کیفر گناهانشان شدند، این یک قانون جاودانى و عمومى است.
(آیه 53) سپس این موضوع را با ذکر ریشه اساسى مسأله، روشنتر مى سازد و مى گوید: «اینها همه به خاطر آن است که خداوند هر نعمت و موهبتى را به قوم و ملتى ببخشد هیچ گاه آن را دگرگون نمى سازد مگر این که خود آن جمعیت دگرگون شوند و تغییر یابند خداوند شنوا و داناست» (ذلِکَ بِاَنَّ اللهَ لَمْ یَکُ مُغَیِّرًا نِعْمَةً اَنْعَمَها عَلى قَوْم حَتّى یُغَیِّرُوا ما بِاَنْفُسِهِمْ وَاَنَّ اللهَ سَمیعٌ عَلیمٌ).
به تعبیر دیگر فیض رحمت خدا بیکران و عمومى و همگانى است ولى به تناسب شایستگیها و لیاقتها به مردم مى رسد. چنانچه نعمتهاى الهى را وسیله اى براى تکامل خویش ساختند و شکر آن را که همان استفاده صحیح است به جا آوردند، نعمتش را پایدار بلکه افزون مى سازد اما هنگامى که این مواهب وسیله اى براى طغیان و ظلم و ناسپاسى و آلودگى گردد در این هنگام نعمتها را مى گیرد و یا آن را تبدیل به بلا و مصیبت مى کند، بنابراین دگرگونیها همواره از ناحیه ماست وگرنه مواهب الهى زوال ناپذیر است.
(آیه 54) در تعقیب این هدف بار دیگر قرآن اشاره به حال قدرتمندانى همانند فرعونیان و گروهى دیگر از اقوام پیشین مى کند و مى گوید: وضع حال و عادت بت پرستان در مورد سلب نعمتها و گرفتارى در چنگال کیفرهاى سخت «همچون وضع و حالت فرعونیان و اقوام پیشین بود» (کَدَأْبِ آلِ فِرْعَوْنَ وَالَّذینَ مِنْ قَبْلِهِمْ).
«آنها نیز آیات پروردگارشان را (که به منظور هدایت و تقویت و سعادت آنان نازل شده بود) تکذیب کرده و زیر پا گذاشتند» (کَذَّبُوا بِایاتِ رَبِّهِمْ).
«ما هم به خاطر گناهانشان هلاکشان کردیم» (فَاَهْلَکْناهُمْ بِذُنُوبِهِمْ).
«و فرعونیان را در میان امواج غرق ساختیم» (وَاَغْرَقْنا آلَ فِرْعَوْنَ).
«و تمام این اقوام و افرادشان ظالم و ستمگر بودند» هم نسبت به خویشتن و هم نسبت به دیگران (وَکُلٌّ کانُوا ظالِمینَ).
