(آیه 18) پس از بیان چهره حق و باطل در ضمن یک مثال رسا و بلیغ در آیه گذشته، در اینجا اشاره به سرنوشت کسانى مى شود که دعوت حق را اجابت کردند و به آن گرویدند و هم کسانى که از حق روگردان شده، به باطل روى آوردند.

نخست مى گوید: «براى کسانى که اجابت دعوت پروردگارشان کردند، پاداش نیک و نتیجه سودمند و عاقبت محمود است» (لِلَّذینَ اسْتَجابُوا لِرَبِّهِمُ الْحُسْنى).

سپس مى افزاید: «و آنها که اجابت این دعوت پروردگار را نکردند (سرنوشتشان به قدرى شوم و رقت بار است که) اگر تمام روى زمین و حتى همانندش مال آنها باشد حاضرند همه اینها را براى نجات از آن سرنوشت شوم بدهند» و با این حال از آنها پذیرفته نخواهد شد (وَالَّذینَ لَمْ یَسْتَجیبُوا لَهُ لَوْ اَنَّ لَهُمْ ما فِى الاَْرْضِ جَمیعًا وَمِثْلَهُ مَعَهُ لاَفْتَدَوْا بِه).

براى ترسیم عظمت عذاب و کیفر آنها، تعبیرى از این رساتر نمى شود که یک انسان مالک همه روى زمین، بلکه دو برابر آن باشد، و همه را بدهد تا خود را رهایى بخشد، و سودى نداشته باشد.

این جمله در حقیقت اشاره به این است که آخرین آرزوى یک انسان که برتر از آن تصور نمى شود، این است که مالک تمام روى زمین شود، ولى شدت مجازات ستمگران و مخالفان دعوت حق در آن حد و پایه است که حاضرند این آخرین هدف دنیوى بلکه برتر و بالاتر از آن را هم فدا کنند و آزاد شوند.

و به دنبال این بدبختى ـعدم پذیرش همه آنچه در زمین است در برابر نجات اوـ اشاره به بدبختى دیگر آنها کرده، مى گوید: «آنها داراى حساب سخت و بدى هستند» (اُولئِکَ لَهُمْ سُوءُ الْحِسابِ).

یعنى، این گونه اشخاص هم محاسبه سخت و دقیقى را پس مى دهند، و هم در حال محاسبه مورد توبیخ و سرزنش قرار مى گیرند و هم کیفر آنها بعد از حساب بدون کم و کاست به آنان داده مى شود.

در پایان آیه به سومین مجازات و یا نتیجه نهایى مجازات آنان اشاره کرده، مى فرماید: «جایگاه آنان دوزخ است و چه بد جایگاهى است» (وَمَأْویهُمْ جَهَنَّمُ وَبِئْسَ الْمِهادُ). و به جاى این که در بستر استراحت بیارمند باید روى شعله هاى آتش سوزان قرار گیرند !