(آیه 94) چون در آیات گذشته قسمتهایى از سرگذشتهاى انبیاء و اقوام پیشین ذکر شده بود، و ممکن بود بعضى از مشرکان و منکران دعوت پیامبر(صلى الله علیه وآله) در صحت آن تردید کنند، قرآن از آنها مى خواهد که براى فهم صدق این گفته ها به اهل کتاب مراجعه کنند، و چگونگى را از آنها بخواهند، چرا که در کتب آنها بسیارى از این مسائل آمده است.

ولى به جاى این که روى سخن را به مخالفان کند، پیامبر را مخاطب ساخته چنین مى گوید: «اگر از آنچه بر تو نازل کردیم در شک و تردید هستى از کسانى که کتب آسمانى را قبل از تو مى خوانند بپرس» (فَاِنْ کُنْتَ فى شَکٍّ مِمّا اَنْزَلْنا اِلَیْکَ فَاسْئَلِ الَّذینَ یَقْرَؤُنَ الْکِتابَ مِنْ قَبْلِکَ). تا از این طریق ثابت شود که «آنچه بر تو نازل شده حق است و از طرف پروردگار» (لَقَدْ جاءَکَ الْحَقُّ مِنْ رَبِّکَ).

«بنابراین هیچ گونه شک و تردید هرگز به خود راه مده» (فَلا تَکُونَنَّ مِنَ الْمُمْتَرینَ).

(آیه 95) در این آیه اضافه مى کند: اکنون که آیات پروردگار و حقانیت این دعوت بر تو آشکار شده است «در صف کسانى که آیات الهى را تکذیب کرده اند مباش که از زیانکاران خواهى شد» (وَلا تَکُونَنَّ مِنَ الَّذینَ کَذَّبُوا بِآیاتِ اللهِ فَتَکُونَ مِنَ الْخاسِرینَ).

در واقع، در آیه قبل مى گوید اگر تردید دارى، از آنها که آگاهى دارند بپرس، و در این آیه مى گوید اکنون که عوامل تردید برطرف شد باید در برابر این آیات تسلیم باشى، وگرنه مخالفت با حق، نتیجه اى جز خسران و زیان در بر نخواهد داشت.

(آیه 96) سپس به پیامبر(صلى الله علیه وآله) اعلام مى کند که در میان مخالفان تو گروهى متعصب و لجوج هستند که انتظار ایمان آنها بیهوده است، آنها از نظر فکرى چنان مسخ شده اند، و آنقدر در راه باطل گام برداشته اند که وجدان بیدار انسانى را بکلى از دست داده و به موجودى نفوذناپذیر تبدیل شده اند، منتها قرآن این موضوع را با این تعبیر بیان مى کند: «کسانى که فرمان پروردگارت بر آنها ثابت و مسجل شده، ایمان نخواهند آورد» (اِنَّ الَّذینَ حَقَّتْ عَلَیْهِمْ کَلِمَتُ رَبِّکَ لا یُؤْمِنُونَ).

(آیه 97) «و حتى اگر تمام آیات و نشانه هاى پروردگار به سراغ آنها بیاید (ایمان نخواهند آورد) تا زمانى که عذاب الیم الهى را با چشم خود ببینند» که آن زمان ایمان برایشان اثرى ندارد (وَلَوْ جاءَتْهُمْ کُلُّ آیَة حَتّى یَرَوُا الْعَذابَ الاَْلیمَ).