(آیه 30) گروهى از قریش و اشراف مکّه از قبایل مختلف در «دارالندوه» (محل انعقاد جلسات مشورتى بزرگان مکّه) اجتماع کردند تا در باره خطرى که از ناحیه پیامبر(صلى الله علیه وآله) آنها را تهدید مى کرد بیندیشند.
(مى گویند) در اثناء راه پیرمرد خوش ظاهرى به آنها برخورد کرد که
در واقع همان شیطان بود (یا انسانى که داراى روح و فکر شیطانى) از او پرسیدند کیستى ؟ گفت: پیرمردى از اهل نجد هستم خواستم خیرخواهى خود را از شما دریغ ندارم.
گفتند: بسیار خوب داخل شو ! او هم همراه آنها به دارالندوه وارد شد.
یکى از حاضران رو به جمعیت کرد و گفت: در باره این مرد (اشاره به پیامبراسلام) باید فکرى کنید، زیرا به خدا سوگند بیم آن مى رود که بر شما پیروز گردد. یکى پیشنهاد کرد او را «حبس» کنید تا در زندان جان بدهد... .
پیر مرد نجدى این نظر را ردّ کرد.
دیگرى گفت: او را از میان خود بیرون کنید تا از دست او راحت شوید.
پیرمرد نجدى گفت: به خدا سوگند این هم عقیده درستى نیست.
«ابوجهل» گفت: من عقیده اى دارم که غیر از آن را صحیح نمى دانم !
گفتند: چه عقیده اى ؟ گفت: از هر قبیله اى جوانى شجاع و شمشیر زن را انتخاب مى کنیم و به دست هر یک شمشیر برنده اى مى دهیم تا در فرصتى مناسب دسته جمعى به او حمله کنند.
پیرمرد نجدى (با خوشحالى) گفت: به خدا رأى صحیح همین است و این پیشنهاد به اتفاق عموم پذیرفته شد.
جبرئیل فرود آمد وبه پیامبر(صلى الله علیه وآله) دستور داد که شب را در بستر خویش نخوابد.
پیامبر شبانه به سوى غار (ثور) حرکت کرد و سفارش نمود على(علیه السلام) در بستر او بخوابد ـتا کسانى که از درز در مراقب بستر پیامبر(صلى الله علیه وآله) بودند او را در بسترش خیال کنند و تا صبح مهلت دهند و او از منطقه خطر دور شود.
هنگامى که صبح شد و به خانه ریختند و جستجو کردند على(علیه السلام) را در بستر پیامبر(صلى الله علیه وآله) دیدند و به این ترتیب خداوند نقشه هاى آنان را نقش بر آب کرد.
پیامبر سه روز در غار ماند ـ و هنگامى که دشمنان همه بیابانهاى مکّه را جستجو کردند و خسته و مأیوس بازگشتند او به سوى مدینه حرکت کرد.
