در این آیه نخست خداوند به گفتار بى اساس بت پرستان دائر به جنون پیامبر(صلى الله علیه وآله)چنین پاسخ مى گوید: «آیا آنها فکر و اندیشه خود را به کار نینداختند که بدانند همنشین آنها (پیامبر) هیچ گونه آثارى از جنون ندارد» (اَوَلَمْ یَتَفَکَّرُوا ما بِصاحِبِهِمْ مِنْ جِنَّة).

بیش از چهل سال در میان آنها رفت و آمد داشته، و همواره فکر، عقل و تدبیرش را دیده اند، چگونه یکباره چنین وصله اى را به وى چسباندند، و به دنبال این جمله مى گوید: «او فقط بیم دهنده آشکارى است» که جامعه خویش را از خطراتى که با آن روبرو است برحذر مى دارد (اِنْ هُوَ اِلاّ نَذیرٌ مُبینٌ).

(آیه 185) در این آیه براى تکمیل این بیان آنها را به مطالعه عالم هستى، آسمانها و زمین، دعوت مى کند و مى گوید: «آیا در حکومت آسمانها و زمین و مخلوقاتى که خدا آفریده از روى دقت و فکر نظر نیفکندند» (اَوَلَمْ یَنْظُرُوا فى مَلَکُوتِ السَّمواتِ وَالاَْرْضِ وَما خَلَقَ اللهُ مِنْ شَىْء).

تا بدانند این عالم وسیع آفرینش با این نظام حیرت انگیز بیهوده آفریده نشده و هدفى براى آن بوده است، و دعوت پیامبر(صلى الله علیه وآله) در حقیقت دنباله همان هدف آفرینش، یعنى تکامل و تربیت انسان است.

سپس براى این که آنها را از خواب غفلت بیدار سازد، مى فرماید: آیا در این موضوع نیز اندیشه نکردند که: ممکن است پایان زندگى آنها نزدیک شده باشد، (اگر امروز ایمان نیاورند، و دعوت این پیامبر را نپذیرند، و قرآنى را که بر او نازل شده است با این همه نشانه هاى روشن قبول نکنند) به کدام سخن بعد از آن ایمان خواهند آورد» ؟ (وَاَنْ عَسى اَنْ یَکُونَ قَدِاقْتَرَبَ اَجَلُهُمْ فَبِاَىِّ حَدیث بَعْدَهُ یُؤْمِنُونَ).

(آیه 186) سرانجام در این آیه سخن را با آنها چنین پایان مى دهد که «هر کس را خداوند (به خاطر اعمال زشت و مستمرش) گمراه سازد، هیچ هدایت کننده اى ندارد، و خداوند آنها را همچنان در طغیان و سرکشى رها مى سازد تا حیران و سرگردان شوند» (مَنْ یُضْلِلِ اللهُ فَلا هادِىَ لَهُ وَیَذَرُهُمْ فى طُغْیانِهِمْ یَعْمَهُونَ).

این گونه تعبیرات مخصوص به گروهى است که آن چنان در برابر حقایق، لجوج و متعصب و معاندند که گویى پرده بر چشم و گوش و قلبشان افتاده، پرده هاى تاریکى که نتیجه اعمال خود آنهاست، و منظور از «اضلال الهى» نیز همین است.