(آیه 182) در این آیه و آیه بعد یکى از مجازاتهاى الهى که به صورت یک سنّت درباره بسیارى از گنهکاران سرکش اجرا مى شود، بیان شده و آن «عذاب استدراج» است.
استدراج در دو مورد از قرآن مجید آمده است. یکى در آیه مورد بحث و دیگرى در آیه 44 سوره قلم و هر دو مورد درباره انکارکنندگان آیات الهى است.
خداوند در این آیه مى فرماید: «آنها که آیات ما را تکذیب و انکار کردند تدریجاً، مرحله به مرحله، از راهى که نمى دانند، در دام مجازات گرفتارشان مى کنیم» و زندگى آنها را در در هم مى پیچیم (وَالَّذینَ کَذَّبُوا بِآیاتِنا سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَیْثُ لا یَعْلَمُونَ).
(آیه 183) در این آیه همان مطلب را به این صورت تأکید مى کند: چنان نیست که با شتابزدگى چنین کسانى را فوراً مجازات کنم، بلکه «به آنها مهلت و فرصت کافى (براى تنبه و بیدارى) مى دهم» و هنگامى که بیدار نشدند، گرفتارشان مى سازم (وَاُملى لَهُمْ). زیرا کسانى شتاب و عجله مى کنند که قدرت کافى ندارند و مى ترسند فرصت از دستشان برود «ولى نقشه من و مجازاتهایم آنچنان قوى و حساب شده است» که هیچ کس را قدرت فرار از آن نیست (اِنَّ کَیدى مَتینٌ).
این آیه به همه گنهکاران هشدار مى دهد که تأخیر کیفر الهى را دلیل بر پاکى و درستى خود، و یا ضعیف و ناتوانى پروردگار، نگیرند، و ناز و نعمتهایى را که در آن غرقند، نشانه تقربشان به خدا ندانند، چه بسا این پیروزیها و نعمتهایى که به آنها مى رسد مقدمه مجازات استدراجى پروردگار باشد، خدا آنها را غرق نعمت مى کند و به آنها مهلت مى دهد و بالا و بالاتر مى برد، اما سرانجام چنان بر زمین مى کوبد که اثرى از آنها باقى نماند و تمام هستى و تاریخشان را درهم مى پیچد.
از امام صادق(علیه السلام) در تفسیر آیه فوق چنین نقل شده که فرمود: «منظور از این آیه بنده گنهکارى است که پس از انجام گناه، خداوند او را مشمول نعمتى قرار مى دهد ولى او نعمت را به حساب خوبى خودش گذاشته و از استغفار در برابر گناه غافلش مى سازد».
