(آیه 68) در اینجا لحن قرآن به طرز شگفت انگیزى تغییر مى یابد و در عین ادامه دادن بحثهاى پیشین در زمینه نعمتهاى مختلف الهى و بیان اسرار آفرینش، سخن از «زنبور عسل» (نَحْل) و سپس خود عسل به میان مى آورد، اما در شکل یک مأموریت الهى و الهام مرموز که نام «وحى» بر آن گذارده شده است.
نخست مى گوید: «و پروردگار تو به زنبور عسل، وحى کرد که خانه هایى از کوهها و درختان و داربستهایى که مردم مى سازند انتخاب کن» (وَاَوْحى رَبُّکَ اِلَى النَّحْلِ اَنِ اتَّخِذى مِنَ الْجِبالِ بُیُوتًا وَمِنَ الشَّجَرِ وَمِمّا یَعْرِشُونَ).
«وحى» در اینجا همان فرمان غریزه و انگیزه ها و الهام ناخودآگاهى است که خداوند در جانداران مختلف آفریده است.
نخستین مأموریت زنبوران در این آیه مأموریت خانه سازى ذکر شده، و این شاید به خاطر آن است که مسأله مسکن مناسب نخستین شرط زندگى است و به دنبال آن فعالیتهاى دیگر امکان پذیر مى شود.
(آیه 69) بعد دومین مأموریت زنبور عسل شروع مى شود چنانکه قرآن مى گوید: ما به او الهام کردیم که: «سپس از تمام ثمرات تناول کن» (ثُمَّ کُلى مِنْ کُلِّ الَّثمَراتِ).
«و راههایى را که پروردگارت براى تو تعیین کرده به راحتى بپیما» (فَاسْلُکى سُبُلَ رَبِّکَ ذُلُلاً).
سرانجام آخرین مرحله مأموریت آنها را (به صورت یک نتیجه) این چنین بیان مى کند: «از درون زنبوران عسل نوشیدنى مخصوصى خارج مى شود که رنگهاى مختلفى دارد» (یَخْرُجُ مِنْ بُطُونِها شَرابٌ مُخْتَلِفٌ اَلْوانُهُ).
رنگ عسل بر حسب آن که بر چه گل و ثمره اى نشسته و از آن بهره گیرى کرده تفاوت مى کند.
«در این (شراب حلال) داروى شفابخش مهمى براى مردم است» (فیهِ شِفاءٌ لِلنّاسِ).
مى دانیم در گلها و گیاهان، داروهاى حیات بخشى نهفته شده است; و جالب این که دانشمندان از طریق تجربه به این حقیقت رسیده اند که زنبوران به هنگام ساختن عسل آن چنان ماهرانه عمل مى کنند که خواص درمانى و دارویى گیاهان کاملا به عسل منتقل شده و محفوظ مى ماند !
«و در این (ماجراى برنامه زندگى زنبوران عسل و ارمغانى که آنها براى جهان انسانیت مى آورند، که هم غذاست، هم شفا و هم درس زندگى) نشانه روشنى (از عظمت و قدرت پروردگار) است براى جمعیتى که مى اندیشند» (اِنَّ فى ذلِکَ لاَیَةً لِقَوْم یَتَفَکَّرُونَ).
