(آیه 3) قرآن پس از اشاره به مسأله وحى و نبوت در نخستین آیات این سوره، به سراغ دو اصل اساسى تعلیمات همه انبیاء یعنى «مبدأ» و «معاد» مى رود، و این دو اصل مهم را در ضمن عباراتى کوتاه و گویا بیان مى کند.
نخست مى گوید: «پروردگار شما همان خداوندى است که آسمانها و زمین را در شش روز (دوران) آفرید» (اِنَّ رَبَّکُمُ اللهُ الَّذى خَلَقَ السَّمواتِ وَالاَْرْضَ فى سِتَّةِ اَیّام).
«سپس بر تخت قدرت قرار گرفت، و به تدبیر کار جهان پرداخت» (ثُمَّ اسْتَوى عَلَى الْعَرْشِ یُدَبِّرُ الاَْمْرَ).
پس از آن که روشن شد خالق و آفریدگار «الله» است و زمام اداره جهان هستى به دست اوست و تدبیر همه امور به فرمان او مى باشد معلوم است که بتها این موجودات بى جان و عاجز و ناتوان هیچ گونه نقشى در سرنوشت انسانها نمى توانند داشته باشند لذا در جمله بعد مى فرماید: «هیچ شفاعت کننده اى جز به اذن و فرمان او وجود ندارد» (ما مِنْ شَفیع اِلاّ مِنْ بَعْدِ اِذْنِه).
آرى ! «این چنین است «الله» پروردگار شما، او را پرستش کنید» نه غیر او (ذلِکُمُ اللهُ رَبُّکُمْ فَاعْبُدُوهُ).
«آیا با این دلیل روشن متذکر نمى شوید؟» اَفَلا تَذَکَّرُونَ).
(آیه 4) سپس در این آیه سخن از معاد مى گوید و در جمله هاى کوتاهى هم اصل این مسأله و هم دلیل و هم هدف آن را بیان مى دارد.
نخست مى گوید: «بازگشت همه شما به سوى خداست» (اِلَیْهِ مَرْجِعُکُمْ جَمیعًا).
سپس روى این مسأله مهم تأکید کرده، اضافه مى کند: «این وعده قطعى خداوند است» (وَعْدَاللهِ حَقًّا).
بعد اشاره به دلیل آن کرده، مى گوید: «خداوند آفرینش را آغاز کرد و سپس تجدید مى کند» (اِنَّهُ یَبْدَؤُا الْخَلْقَ ثُمَّ یُعیدُهُ).
آیات مربوط به معاد در قرآن نشان مى دهد که علت عمده تردید مشرکان و مخالفان، این بوده که در امکان چنین چیزى تردید داشته اند و با تعجب سؤال مى کردند آیا این استخوانهاى پوسیده و خاک شده بار دیگر لباس حیات و زندگى در بر مى کند و به شکل نخست باز مى گردد ؟ لذا قرآن مى گوید: همان گونه که شما را در آغاز ایجاد کرد باز مى گرداند.
سپس سخن از هدف معاد به میان مى آید که این برنامه «براى آن است که خداوند افرادى را که ایمان آورده و عمل صالح انجام داده اند به عدالت پاداش دهد» (لِیَجْزِىَ الَّذینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصّالِحاتِ بِالْقِسْطِ).
بى آنکه کوچکترین اعمال آنها از نظر لطف ومرحمت او مخفى وبى اجر بماند.
«و آنها که راه کفر و انکار پوییدند (و طبعاً عمل صالحى نیز نداشتند زیرا ریشه عمل خوب اعتقاد خوب است مجازات دردناک، و) نوشیدنى از آب گرم و سوزان و عذاب الیم به خاطر کفرشان در انتظارشان است» (وَالَّذینَ کَفَرُوا لَهُمْ شَرابٌ مِنْ حَمیم وَعَذابٌ اَلیمٌ بِما کانُوا یَکْفُرُونَ).
