قرآن در اینجا روى یکى دیگر از صفات زشت منافقان انگشت مى گذارد و آن این که: به هنگام ضعف و ناتوانى و فقر و پریشانى، چنان دم از ایمان مى زنند که هیچ کس باور نمى کند آنها روزى در صف منافقان قرار گیرند.
اماهمین که به نوایى برسندچنان دستوپاى خودرا گم کردهوغرق دنیاپرستى مى شوند که همه عهد و پیمانهاى خویش را با خدا به دست فراموشى مى سپارند.
نخست مى گوید: «بعضى از منافقان کسانى هستند که با خدا پیمان بسته اند که اگر از فضل و کرم خود به ما مرحمت کند قطعاً به نیازمندان کمک مى کنیم و از نیکوکاران خواهیم بود» (وَمِنْهُمْ مَنْ عاهَدَاللهَ لَئِنْ آتینا مِنْ فَضْلِه لَنَصَّدَّقَنَّ وَلَنَکُونَنَّ مِنَ الصّالِحینَ).
(آیه 76) ولى این سخن را تنها زمانى مى گفتند که دستشان از همه چیز تهى بود «و به هنگامى که خداوند از فضل و رحمتش سرمایه هایى به آنان داد، بخل ورزیدند و سرپیچى کردند و رویگردان شدند» (فَلَمّا آتیهُمْ مِنْ فَضْلِه بَخِلُوا بِه وَتَوَلَّوْا وَهُمْ مُعْرِضُونَ).
(آیه 77) «این عمل و این پیمان شکنى و بخل نتیجه اش این شد که روح نفاق بطور مستمر و پایدار در دل آنان ریشه کند و تا روز قیامت و هنگامى که خدا را ملاقات مى کنند ادامه یابد» (فَاَعْقَبَهُمْ نِفاقًا فى قُلُوبِهِمْ اِلى یَوْمِ یَلْقَوْنَهُ).
این «به خاطر آن است که از عهدى که با خدا بستند تخلف کردند، و به خاطر آن است که مرتباً دروغ مى گفتند» (بِما اَخْلَفُوا اللهَ ما وَعَدُوهُ وَبِما کانُوا یَکْذِبُونَ).
(آیه 78) سرانجام آنها را با این جمله مورد سرزنش و توبیخ قرار مى دهد که «آیا آنها نمى دانند خداوند اسرار درون آنها را مى داند، و سخنان آهسته و درگوشى آنان را مى شنود، و خداوند از همه غیوب و پنهانیها باخبر است» ؟ ! (اَلَمْ یَعْلَمُوا اَنَّ اللهَ یَعْلَمُ سِرَّهُمْ وَنَجْویهُمْ وَاَنَّ اللهَ عَلاّمُ الْغُیُوبِ).
