(آیه 7) از این آیه به بعد نیز شرحى پیرامون معاد و سرنوشت مردم در جهان دیگر آمده است.
نخست مى فرماید: «کسانى که امید لقاى ما را ندارند و به رستاخیز معتقد نیستند و به همین دلیل تنها به زندگى دنیا خشنودند و به آن اطمینان مى کنند...» (اِنَّ الَّذینَ لا یَرْجُونَ لِقائَنا وَرَضُوا بِالْحَیوةِ الدُّنْیا وَاطْمَأَنُّوا بِها).
«و همچنین آنها که از آیات ما غافلند و در آنها اندیشه نمى کنند» تا قلبى بیدار و دلى مملو از احساس مسؤولیت پیدا کنند... (وَالَّذینَ هُمْ عَنْ آیاتِنا غافِلُونَ).
(آیه 8) «این هر دو گروه جایگاهشان آتش است، به خاطر اعمالى که انجام مى دهند» (اُولئِکَ مَأْویهُمُ النّارُ بِما کانُوا یَکْسِبُونَ).
در حقیقت نتیجه مستقیم عدم ایمان به معاد همان دلبستگى به این زندگى محدود و مقامهاى مادى و اطمینان و اتکاء به آن است.
همچنین غفلت از آیات الهى، سرچشمه بیگانگى از خدا، و بیگانگى از خدا سرچشمه عدم احساس مسؤولیت، و آلودگى به ظلم و فساد و گناه است، و سرانجام آن چیزى جز آتش نمى تواند باشد.
(آیه 9) سپس اشاره به حال گروه دیگرى مى کند که نقطه مقابل این دو گروه مى باشند، مى گوید: «کسانى که ایمان آوردند و عمل صالح انجام دادند، خداوند به کمک ایمانشان آنها را هدایت مى کند» (اِنَّ الَّذینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصّالِحاتِ یَهْدیهِمْ رَبُّهُمْ بِایمانِهِمْ).
این نور هدایت الهى که از نور ایمانشان سرچمشه مى گیرد، تمام افق زندگانى آنها را روشن مى سازد، در پرتو این نور آن چنان روشن بینى پیدا مى کنند که جار و جنجالهاى مکتبهاى مادى، و وسوسه هاى شیطانى، و زرق و برقهاى گناه، و زر و زور، فکر آنها را نمى دزدد، و از راه به بیراهه گام نمى نهند.
این حال دنیاى آنان و در جهان دیگر خداوند قصرهایى به آنها مى بخشد که «از زیر آنها در باغهاى بهشت نهرها جارى است» (تَجْرى مِنْ تَحْتِهِمُ الاَْنْهارُ فى جَنّاتِ النَّعیمِ).
(آیه 10) آنها در محیطى مملو از صلح و صفا و عشق به پروردگار و انواع نعمتها به سر مى برند.
هر زمان که جذبه ذات و صفات خدا وجودشان را روشن مى سازد «گفتار و دعاى آنها در بهشت این است که: پروردگارا ! منزه و پاک از هرگونه عیب و نقصى» (دَعْویهُمْ فیها سُبْحانَکَ اللّهُمَّ).
و هر زمان به یکدیگر مى رسند سخن از صلح و صفا مى گویند: «و تحیت آنها در آنجا سلام است» (وَتَحِیَّتُهُمْ فیها سَلامٌ).
و سرانجام هرگاه از نعمتهاى گوناگون خداوند در آنجا بهره مى گیرند به شکر پرداخته «و آخرین سخنشان این است که: حمد و سپاس مخصوصِ پروردگار عالمیان است» (وَآخِرُ دَعْویهُمْ اَنِ الْحَمْدُلِلّهِ رَبِّ الْعالَمینَ).
