از امام صادق(علیه السلام) نقل شده که فرمود: «هر کس سوره اعراف را در هر ماه بخواند در روز قیامت، از کسانى خواهد بود که نه ترسى بر آنهاست و نه غمى دارند (مِنَ الَّذینَ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلاهُمْ یَحْزَنُونَ) و اگر در هر جمعه بخواند، در روز قیامت از کسانى مى باشد که بدون حساب به بهشت مى رود».
و نیز فرمود: «در این سوره آیات محکمه اى است، «قرائت» و «تلاوت» و «قیام به آنها» را فراموش نکنید، زیرا اینها روز رستاخیز در پیشگاه خدا براى کسانى که آنها را خوانده اند گواهى مى دهند».
(آیه 1) در آغاز این سوره بار دیگر به «حروف مُقَطَّعَه» برخورد مى کنیم که در اینجا چهار حرف: «الف، لام، میم و صاد» است (المص).
ممکن است، یکى از اهداف این حروف، جلب توجه شنوندگان، و دعوت آنها به سکوت و استماع بوده باشد، زیرا ذکر این حروف در آغاز سخن، مطلب عجیب و نوظهورى در نظر عرب بود، و حس کنجکاوى آنها را برمى انگیخت، و در نتیجه به دنباله آن نیز گوش فرا مى دادند.
(آیه 2) در این آیه مى فرماید: «این کتابى است که بر تو نازل شده است، و نباید از ناحیه آن هیچ گونه نگرانى و ناراحتى به خود راه دهى» (کِتابٌ اُنْزِلَ اِلَیْکَ فَلا یَکُنْ فى صَدْرِکَ حَرَجٌ مِنْهُ).
جمله فوق به پیامبر(صلى الله علیه وآله) دلدارى مى دهد، که چون این آیات از ناحیه خداست، نباید هیچ گونه نگرانى به خود راه دهد، نه نگرانى از جهت عکس العملى که دشمنان لجوج و سرسخت در برابر آن نشان خواهند داد، و نه نگرانى از ناحیه نتیجه و برداشتى که از تبلیغ این رسالت انتظار مى رود.
و در جمله بعد اضافه مى کند: «هدف از نزول این کتاب انذار و بیم دادن مردم (از عواقب شوم افکار و اعمالشان است) و همچنین تذکر و یادآورى براى مؤمنان راستین» (لِتُنْذِرَ بِه وَذِکْرى لِلْمُؤْمِنینَ).
(آیه 3) سپس روى سخن را به عموم مردم کرده، مى گوید: «از آنچه از طرف پروردگارتان بر شما نازل شده است، پیروى کنید» (اِتَّبِعُوا ما اُنْزِلَ اِلَیْکُمْ مِنْ رَبِّکُمْ). و به این ترتیب، سخن از پیامبر(صلى الله علیه وآله) و مأموریت و رسالت او شروع مى شود و به وظیفه مردم منتهى مى گردد.
و براى تأکید اضافه مى کند: «از فرمان غیر خداوند پیروى نکنید و از انتخاب ولىّ و سرپرستى جز او خوددارى نمایید» (وَلا تَتَّبِعُوا مِنْ دُونِه اَوْلِیاءَ).
اما چون آنها که به تمام معنى در برابر حق تسلیمند و از تذکرات، متذکر مى گردند کمند، در پایان آیه مى گوید: «کمتر متذکر مى شوید» (قَلیلاً ما تَذَکَّرُونَ).
از این آیه ضمناً استفاده مى شود که انسان بر سر دو راهى است، یا پذیرش ولایت و رهبرى خداوند، و یا داخل شدن در (ولایت) دیگران، اگر مسیر اول را قبول کند، (ولىّ) او تنها خداست، اما اگر تحت ولایت دیگران قرار گیرد، هر روز باید بار کسى را بر دوش گیرد و ارباب تازه اى انتخاب کند.
