(آیه 71) در این آیه خداوند به پیامبرش دستورى مى دهد گفتارى را که با مشرکان داشت با شرح تاریخ عبرت انگیز پیشینیان تکمیل کند.
نخست سرگذشت «نوح» را عنوان کرده، مى گوید: «سرگذشت نوح را بر آنها تلاوت کن، هنگامى که به قومش گفت: اى قوم من! اگر توقفم در میان شما و یادآورى کردن آیات الهى برایتان سخت و غیرقابل تحمل است» هر کار از دستتان ساخته است انجام دهید و کوتاهى نکنید (وَاتْلُ عَلَیْهِمْ نَبَأَ نُوح اِذْ قالَ لِقَوْمِه یا قَوْمِ اِنْ کانَ کَبُرَ عَلَیْکُمْ مَقامى وَتَذْکیرى بِآیاتِ اللهِ).
«چرا که من بر خدا تکیه کرده ام» و به همین دلیل از غیر او نمى ترسم و نمى هراسم ! (فَعَلَى اللهِ تَوَکَّلْتُ).
سپس تأکید مى کند: «اکنون که چنین است فکر خود را جمع کنید و از بتهاى خود نیز دعوت به عمل آورید» تا در تصمیم گیرى به شما کمک کنند (فَاَجْمِعُوا اَمْرَکُمْ وَشُرَکاءَکُمْ).
«آن چنان که هیچ چیز بر شما مکتوم نماند و غم و اندوهى از این نظر بر خاطر شما نباشد»، بلکه با نهایت روشنى تصمیم خود را در باره من بگیرید (ثُمَّ لا یَکُنْ اَمْرُکُمْ عَلَیْکُمْ غُمَّةً).
سپس مى گوید: اگر مى توانید «برخیزید، و به زندگى من پایان دهید، و لحظه اى مرا مهلت ندهید» (ثُمَّ اقْضُوا اِلَىَّ وَلا تُنْظِرُونِ).
این یک درس است براى همه رهبران اسلامى که در برابر انبوه دشمنان هرگز نهراسند، بلکه با اتکاء و توکل بر پروردگار با قاطعیت هر چه بیشتر آنها را به میدان فراخوانند، و قدرتشان را تحقیر کنند که این عامل مهمى براى تقویت روحى پیروان و شکست روحیه دشمنان خواهد بود.
(آیه 72) در این آیه بیان دیگرى از نوح براى اثبات حقانیت خویش نقل شده، آنجا که مى گوید: «اگر شما از دعوت من سرپیچى کنید (من زیانى نمى برم چرا که) من از شما اجر و پاداشى نخواستم» (فَاِنْ تَوَلَّیْتُمْ فَما سَئَلْتُکُمْ مِنْ اَجْر).
«چرا که اجر و پاداش من تنها بر خداست» (اِنْ اَجْرِىَ اِلاّ عَلَى اللهِ).
براى او کار مى کنم و تنها از او پاداش مى خواهم «و من مأمورم که از مسلمین (تسلیم شدگان در برابر فرمان خدا) باشم» (وَاُمِرْتُ اَنْ اَکُونَ مِنَ الْمُسْلِمینَ).
(آیه 73) در این آیه سرانجام کار دشمنان نوح و صدق پیشگوئیش را به این صورت بیان مى کند: «آنها نوح را تکذیب کردند ولى ما، او و تمام کسانى را که با او در کشتى بودند نجات دادیم» (فَکَذَّبُوهُ فَنَجَّیْناهُ وَمَنْ مَعَهُ فِى الْفُلْکِ).
نه فقط آنها را نجات دادیم بلکه: «آنها را جانشین قوم ستمگر ساختیم» (وَجَعَلْناهُمْ خَلائِفَ).
«و کسانى را که آیات ما را انکار کرده بودند غرق نمودیم» (وَاَغْرَقْنَا الَّذینَ کَذَّبُوا بِآیاتِنا).
و در پایان روى سخن را به پیامبر(صلى الله علیه وآله) کرده، مى گوید «اکنون بنگر عاقبت آن گروهى که انذار شدند (ولى تهدیدهاى الهى را به چیزى نگرفتند) به کجا کشید» (فَانْظُرْ کَیْفَ کانَ عاقِبَةُ الْمُنْذَرینَ).
