(آیه 32) به دنبال گفتگوى نوح و قومش در این آیه از زبان قوم نوح چنین نقل مى کند «آنها گفتند: اى نوح این همه بحث و مجادله کردى بس است، تو بسیار با ما سخن گفتى» دیگر جایى براى بحث باقى نمانده است (قالُوا یا نُوحُ قَدْ جادَلْتَنا فَاَکْثَرْتَ جِدالَنا).
«اگر راست مى گویى، همان وعده هاى دردناکى را که به ما مى دهى در مورد عذابهاى الهى تحقق بخش» (فَأْتِنا بِما تَعِدُنا اِنْ کُنْتَ مِنَ الصّادِقینَ).
انتخاب این روش در برابر آن همه محبت و لطف پیامبران الهى و گفتارهایى که همچون آب زلال و گوارا بر دل مى نشیند حکایت از نهایت لجاجت و تعصب و بى خبرى مى کند.
(آیه 33) نوح در برابر این بى اعتنایى، لجاجت و خیره سرى، با جمله کوتاهى چنین «پاسخ گفت: تنها اگر خدا اراده کند به این تهدیدها و وعده هاى عذاب تحقق مى بخشد» (قالَ اِنَّما یَأْتیکُمْ بِهِ اللهُ اِنْ شاءَ).
ولى به هر حال این از دست من خارج است و در اختیار من نیست، من فرستاده اویم، و سر بر فرمانش دارم، بنابراین مجازات و عذاب را از من مخواهید.
اما بدانید هنگامى که فرمان عذاب فرا رسد «شما نمى توانید از چنگال قدرت او بگریزید، و به مأمن و پناهگاهى فرار کنید» ! (وَما اَنْتُمْ بِمُعْجِزینَ).
(آیه 34) سپس اضافه مى کند: «اگر خداوند (به خاطر گناهان و آلودگیهاى جسمى و فکریتان) بخواهد شما را گمراه سازد، هرگز نصیحت من براى شما سودى نخواهد بخشید هر چند بخواهم شما را نصیحت کنم» (وَلا یَنْفَعُکُمْ نُصْحى اِنْ اَرَدْتُ اَنْ اَنْصَحَ لَکُمْ اِنْ کانَ اللهُ یُریدُ اَنْ یُغْوِیَکُمْ).
چرا که «او پروردگار شماست و به سوى او باز مى گردید» و تمام هستى شما در قبضه قدرت اوست» (هُوَ رَبُّکُمْ وَاِلَیْهِ تُرْجَعُونَ).
(آیه 35) در این آیه سخنى به عنوان یک جمله معترضه براى تأکید بحثهایى که در داستان نوح در آیات گذشته و آینده عنوان شده است مى گوید: «دشمنان مى گویند این مطلب را او (محمد(صلى الله علیه وآله)) از پیش خود ساخته و به خدا نسبت داده است» (اَمْ یَقُولُونَ افْتَریهُ).
در پاسخ آنها «بگو: اگر من اینها را از پیش خود ساخته و به دروغ به خدا نسبت داده ام گناهش بر عهده من است» (قُلْ اِنِ افْتَرَیْتُهُ فَعَلَىَّ اِجْرامى).
«ولى من از گناهان شما بیزارم» (وَاَنَا بَرىءٌ مِمّا تُجْرِمُونَ).
