(آیه 25) از آنجا که نیک و بد همواره در مقایسه با یکدیگر به خوبى روشن مى گردد پس از ذکر صفات «اُولُواالاَْلْباب» در اینجا بخشى از صفات اصلى مفسدان و آنها که عقل و اندیشه واقعى خود را از دست داده اند بیان مى دارد، مى گوید: «و آنها که عهد الهى را بعد از محکم کردن مى شکنند، و پیوندهایى را که خدا فرمان به برقرارى آن داده، قطع مى کنند، و در روى زمین افساد مى نمایند، لعنت و مجازات سراى دیگر از آنهاست» (وَالَّذینَ یَنْقُضُونَ عَهْدَاللهِ مِنْ بَعْدِ میثاقِه وَیَقْطَعُونَ ما اَمَرَاللهُ بِه اَنْ یُوصَلَ وَیُفْسِدُونَ فِى الاَْرْضِ اُولئِکَ لَهُمُ اللَّعْنَةُ وَلَهُمْ سُوءُ الدّارِ).
در حقیقت تمام مفاسد عقیدتى و علمى آنها در سه جمله فوق، خلاصه شده است:
1ـ شکستن پیمانهاى الهى; که شامل پیمانهاى فطرى، و پیمانهاى عقلى، و پیمانهاى تشریعى مى شوند.
2ـ قطع رابطه ها; رابطه با خدا، رابطه با رهبران الهى، رابطه با خلق، و رابطه با خویشتن
3ـ آخرین قسمت که ثمره دو قسمت قبل است، فساد در روى زمین است.
(آیه 26) در این آیه اشاره به این مى کند که روزى و زیادى و کمى آن، به دست خداست: «خداوند روزى را براى هر کس بخواهد وسیع، و براى هر کس بخواهد تنگ قرار مى دهد» (اَللهُ یَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ یَشاءُ وَیَقْدِرُ).
اشاره به این که آنها به خاطر جلب درآمد بیشتر در روزى زمین فساد مى کنند، پیوندهاى خدایى را مى برند، و عهد الهى را مى شکنند تا درآمد و بهره بیشترى از زندگى مادى پیدا کنند، توجه به این حقیقت ندارند که روزى و کم و زیاد آن به دست خداست.
سپس اضافه مى کند که: پیمان شکنان و مفسدان فى الارض «تنها به زندگى دنیا خشنود و خوشحالند در حالى که زندگى دنیا در برابر آخرت، متاع ناچیزى بیش نیست» (وَفَرِحُوا بِالْحَیوةِ الدُّنْیا وَمَا الْحَیوةُ الدُّنْیا فِى الاْخِرَةِ اِلاّ مَتاعٌ).
(آیه 27) از آنجا که در این سوره بسیارى از بحثها پیرامون توحید و معاد و رسالت پیامبر(صلى الله علیه وآله) است، این آیه بار دیگر به سراغ مسأله دعوت پیامبر اسلام مى رود و یکى از ایرادات منکران لجوج را بیان کرده، مى گوید: «و کافران مى گویند: چرا معجزه اى از سوى پروردگارش بر او نازل نشده است» (وَیَقُولُ الَّذینَ کَفَرُوا لَوْلا اُنْزِلَ عَلَیْهِ آیَةٌ مِنْ رَبِّه).
آنها انتظار دارند که پیامبر به صورت یک «خارق العاده گر» در گوشه اى بنشیند و هر یک از آنها از در وارد شوند، و هر معجزه اى مایل هستند پیشنهاد کنند او هم بلافاصله به آنها ارائه دهد، و تازه آنها اگر مایل نبودند ایمان نیاورند !
قرآن در پاسخ آنها مى گوید: اى پیامبر ! به اینها «بگو: که خداوند هر که را بخواهد گمراه مى کند و هر کس که به سوى او باز گردد مشمول هدایتش قرار مى دهد» (قُلْ اِنَّ اللهَ یُضِلُّ مَنْ یَشاءُ وَیَهْدى اِلَیْهِ مَنْ اَنابَ).
اشاره به این که کمبود شما از ناحیه اعجاز نیست، بلکه کمبود شما از درون وجود خودتان است، لجاجتها، تعصبها، جهالتها، و گناهانى که سد راه توفیق مى شود مانع از ایمان شماست.
جمال یار ندارد نقاب و پرده ولى غبار ره بنشان تا نظر توانى کرد.
(آیه 28) در این آیه تفسیر بسیار جالبى از «مَنْ اَنابَ» (آنها که به سوى خدا بازگشته اند) بیان کرده، مى فرماید: «اینان کسانى هستند که ایمان آورده اند و دلهایشان به ذکر خدا مطمئن و آرام است» (اَلَّذینَ آمَنُوا وَتَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِکْرِاللهِ).
و بعد به عنوان یک قاعده کلى و اصل جاویدان و فراگیر مى فرماید: «آگاه باشید با یاد خدا دلها آرامش مى گیرد» (اَلا بِذِکْرِاللهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ).
(آیه 29) و در این آیه با ذکر سرنوشت و پایان کار افراد با ایمان مضمون آیات قبل را چنین تکمیل مى کند: «آنهایى که ایمان آوردند و عمل صالح انجام دادند بهترین زندگى براى آنهاست و سرانجام کارشان بهترین سرانجامها خواهد بود» (اَلَّذینَ آمَنُوا وَعَمِلُوالصّالِحاتِ طُوبى لَهُمْ وَحُسْنُ مَــاب).
