درس مهم دیگرى که از این داستان مى آموزیم این است که چگونه حسد مى تواند آدمى را تا سر حد کشتن برادر و یا تولید دردسرهاى خیلى شدید براى او پیش ببرد و چگونه اگر این آتش درونى مهار نشود، هم دیگران را به آتش مى کشد و هم خود انسان را.

به همین دلیل در احادیث اسلامى براى مبارزه با این صفت رذیله تعبیرات تکان دهنده اى دیده مى شود.

به عنوان نمونه: از پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) نقل شده که فرمود: خداوند موسى بن عمران را از حسد نهى کرد و به او فرمود: «شخص حسود نسبت به نعمتهاى من بر بندگانم خشمناک است، و از قسمتهایى که میان بندگانم قائل شده ام ممانعت مى کند، هر کس چنین باشد نه او از من است و نه من از اویم».

و در حدیثى از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم: «افراد با ایمان غبطه مى خوردند ولى حسد نمىورزند، ولى مناق حسد مىورزد و غبطه نمى خورد».

این درس را نیز مى توان از این بخش از داستان فرا گرفت که پدر و مادر در ابراز محبت نسبت به فرزندان باید فوق العاده دقت به خرج دهند.

زیرا، گاه مى شود یک ابراز علاقه نسبت به یک فرزند، آنچنان عقده اى در دل فرزند دیگر ایجاد مى کند که او را به همه کار وا مى دارد، آنچنان شخصیت خود را در هم شکسته مى بیند که براى نابود کردن شخصیت برادرش، حد و مرزى نمى شناسد.

حتى اگر نتواند عکس العملى از خود نشان بدهد از درون خود را مى خورد و گاه گرفتار بیمارى روانى مى شود.

در احادیث اسلامى مى خوانیم: روزى امام باقر(علیه السلام) فرمود: من گاهى نسبت به بعضى از فرزندانم اظهار محبت مى کنم و او را بر زانوى خود مى نشانم و قلم گوسفند را به او مى دهم و شکر در دهانش مى گذارم، در حالى که مى دانم حق با دیگرى است، ولى این کار را به خاطر این مى کنم تا بر ضد سایر فرزندانم تحریک نشود و آنچنان که برادران یوسف، به یوسف کردن نکند.