(آیه 196) در تعقیب آیه گذشت که به مشرکان مى گفت: شما و بتهایتان نمى توانید کوچکترین زیانى به من برسانید، در این آیه به دلیل آن اشاره کرده، مى گوید: «ولىّ و سرپرست و تکیه گاه من خدایى است که این کتاب آسمانى را بر من نازل کرده است» (اِنَّ وَلِیِّىَ اللهُ الَّذى نَزَّلَ الْکِتابَ).
نه تنها من، «او همه صالحان و شایستگان را حمایت و سرپرستى مى کند و مشمول لطف و عنایتش قرار مى دهد» (وَهُوَ یَتَوَلَّى الصّالِحینَ).
(آیه 197) سپس بار دیگر به تأکید روى دلایل بطلان بت پرستى پرداخته، مى گوید: «معبودهایى را که غیر از خدا مى خوانید کارى از آنها ساخته نیست، نمى توانند شما را یارى کنند و نه خودشان را» (وَالَّذینَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِه لا یَسْتَطیعُونَ نَصْرَکُمْ وَلا اَنْفُسَهُمْ یَنْصُرُونَ).
(آیه 198) و از این بالاتر «اگر از آنها هدایت خویشتن را در مشکلات بخواهید، آنها حتى حرف شما را نمى شنوند» ! (وَاِنْ تَدْعُوهُمْ اِلَى الْهُدى لایَسْمَعُوا).
و حتى «آنها را مى بینى که (با چشمهاى مصنوعیشان) گویا به تو نگاه مى کنند، ولى در حقیقت نمى بینند» (وَتَریهُمْ یَنْظُرُونَ اِلَیْکَ وَهُمْ لایُبْصِرُونَ).
مضمون دو آیه اخیر در آیات گذشته نیز آمده بود، و این تکرار به خاطر تأکید هر چه بیشتر روى مسأله مبارزه با بت پرستى و ریشه کن کردن نفوذ آن در روح و فکر مشرکان از طریق تلقین مکرر است.
