(آیه 50) نخست در مورد این ماجرا مى فرماید: «ما به سوى قوم عاد برادرشان هود را فرستادیم» (وَاِلى عاد اَخاهُمْ هُودًا).
در اینجا از «هود» تعبیر به برادر مى کند، این تعبیر یا به خاطر آن است که عرب از تمام افراد قبیله تعبیر به برادر مى کند. و یا اشاره به این است که رفتار هود مانند سایر انبیاء با قوم خود کاملا برادرانه بود، نه در شکل یک امیر و فرمانده، و یا حتى یک پدر نسبت به فرزندان، بلکه همچون یک برادر در برابر برادران دیگر بدون هرگونه امتیاز و برترى جویى.
نخستین دعوت هود، همان دعوت تمام انبیا بود، دعوت به سوى توحید و نفى هرگونه شرک: «هود به آنها گفت: اى قوم من ! خدا را پرستش کنید» (قالَ یا قَوْمِ اعْبُدُوا اللهَ).
«چرا که هیچ اله ومعبود شایسته اى جز او وجودندارد» (ما لَکُمْ مِنْ اِله غَیْرُهُ).
«شما (در اعتقادى که به بتها دارید در اشتباهید و) فقط تهمت مى زنید» و بتها را شریک او مى خوانید (اِنْ اَنْتُمْ اِلاّ مُفْتَرُونَ).
این بتها نه شریک او هستند و نه منشأ خیر و شر، هیچ کارى از آنها ساخته نیست، چه افترا و تهمتى از این بالاتر که براى چنین موجودات بى ارزشى این همه مقام قائل شوید.
(آیه 51) سپس حضرت هود اضافه کرد: «اى قوم من ! در دعوت خودم (هیچ گونه چشمداشتى از شما ندارم) هیچ گونه پاداشى از شما نمى خواهم» (یا قَوْمِ لا اَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ اَجْرًا). تا گمان کنید فریاد و جوش و خروش من براى رسیدن به مال و مقام است، و یا شما به خاطر سنگینى بار پاداشى که مى خواهید براى من در نظر بگیرید تن به تسلیم ندهید.
«تنها اجر و پاداش من بر آن کسى است که مرا آفریده» (اِنْ اَجْرِىَ اِلاّ عَلَى الَّذى فَطَرَنى). به من روح و جسم بخشیده و در همه چیز مدیون او هستم همان خالق و رازق من.
اصولا من اگر گامى براى هدایت و سعادت شما بر مى دارم به خاطر اطاعت فرمان اوست و بنابراین باید اجر و پاداش از او بخواهم نه از شما.
به علاوه مگر شما چیزى از خود دارید که به من بدهید هر چه شما دارید از ناحیه او است «آیا نمى فهمید»؟ (اَفَلا تَعْقِلُونَ).
(آیه 52) سرانجام براى تشویق آنها و استفاده از تمام وسائل ممکن براى بیدار ساختن روح حق طلبى این قوم گمراه، متوسل به بیان پاداشهاى مادى مشروط مى شود که خداوند در اختیار مؤمنان در این جهان مى گذارد، مى گوید: «اى قوم من ! از خدا به خاطر گناهانتان طلب بخشش کنید» (وَ یا قَوْمِ اسْتَغْفِرُوا رَبَّکُمْ).
«سپس توبه کنید و به سوى او باز گردید» (ثُمَّ تُوبُوا اِلَیْهِ).
اگر شما چنین کنید «به آسمان فرمان مى دهد قطره هاى حیاتبخش باران را بر شما پى درپى فرو فرستد» (یُرْسِلِ السَّماءَ عَلَیْکُمْ مِدْرارًا).
تا کشت و زرع و باغهاى شما به کم آبى و بى آبى تهدید نشوند و همواره سرسبز و خرم باشند. به علاوه در سایه ایمان و تقوا و پرهیز از گناه و بازگشت به سوى خدا «نیرویى بر نیروى شما مى افزاید» (وَیَزِدْکُمْ قُوَّةً اِلى قُوَّتِکُمْ).
هرگز فکر نکنید که ایمان و تقوا از نیروى شما مى کاهد، نه هرگز.
بنابراین «از راه حق روى بر نتابید و در جاده گناه قدم مگذارید» (وَلا تَتَوَلَّوْا مُجْرِمینَ).
