(آیه 10) از آنجا که در آیه قبل گفتار مشرکان و کافران را در زمینه عدم ایمانشان که استناد به شک و تردید کرده بودند بیان شده، در این آیه بلافاصله با دلیل روشنى که در عبارت کوتاهى آمده شک آنها را نفى مى کند و چنین مى گوید: «پیامبرانشان به آنان گفتند: آیا در وجود خدایى که آفریننده آسمانها و زمین است شکى است» ؟! (قالَتْ رُسُلُهُمْ اَفِى اللهِ شَکٌّ فاطِرِ السَّمواتِ وَالاَْرْضِ).

ممکن است «فاطر» اشاره به شکافتن توده ابتدایى ماده جهان باشد که در علوم روز مى خوانیم که مجموع ماده عالم، یک واحد به هم پیوسته بود سپس شکافته شد و کرات آشکار گشت.

به هر حال قرآن در اینجا مانند غالب موارد دیگر براى اثبات وجود خدا و صفات او تکیه بر نظام عالم هستى و آفرینش آسمانها و زمین مى کند.

سپس به پاسخ دومین ایراد منکران مى پردازد که ایراد به مسأله رسالت پیامبران است، مى فرماید: این مسلم است که آفریدگار دانا و حکیم، هرگز بندگانش را بدون رهبر، رها نمى کنند، بلکه «از شما (با فرستادن پیامبران) دعوت مى کند تا از گناه و آلودگیها پاکتان سازد و گناهانتان را ببخشد» (یَدْعُوکُمْ لِیَغْفِرَ لَکُمْ مِنْ ذُنُوبِکُمْ).

«و تا موعد مقرّرى شما را باقى گذارد» ! تا راه تکامل خویش را بپیمایید و حداکثر بهره لازم را از این زندگى ببرید (وَیُؤَخِّرَکُمْ اِلى اَجَل مُسَمًّى).

در حقیقت دعوت پیامبران براى دو هدف بوده، یکى آمرزش گناهان و دیگرى ادامه حیات تا زمان مقرر که این دو در واقع علت و معلول یکدیگرند، چه این که جامعه اى مى تواند به حیات خود ادامه دهد که از گناه و ظلم پاک باشد.

ولى با این همه باز کفار لجوج این دعوت حیاتبخش که آمیخته با منطق روشن توحید بود نپذیرفتند و با بیانى که آثار لجاجت و عدم تسلیم در برابر حق از آن مى بارید، به پیامبران خود چنین «پاسخ گفتند: شما جز بشرى مثل ما نیستید» ! (قالُوا اِنْ اَنْتُمْ اِلاّ بَشَرٌ مِثْلُنا).

به علاوه «شما مى خواهید ما را از آنچه نیاکان ما مى پرستیدند بازدارید» (تُریدُونَ اَنْ تَصُدُّونا عَمّا کانَ یَعْبُدُ آباؤُنا).

از همه اینها گذشته «شما دلیل روشنى براى ما بیاورید» (فَأْتُونا بِسُلْطان مُبین).