در این آیه همان گونه که از مضمون آن استفاده مى شود سخن از فرد یا افرادى در میان است که پیامبر(صلى الله علیه وآله) را با گفته هاى خود آزار مى دادند آیه مى گوید: «از آنها کسانى هستنند که پیامبر را آزار مى دهند و مى گویند: او آدم خوش باورى است»! (وَمِنْهُمُ الَّذینَ یُؤْذُونَ النَّبِىَّ وَیَقُولُونَ هُوَ اُذُنٌ).
آنها در حقیقت یکى از نقاط قوت پیامبر(صلى الله علیه وآله) را که وجود آن در یک رهبر کاملا لازم است، به عنوان نقطه ضعف نشان مى دادند.
لذا قرآن بلافاصله اضافه مى کند که: «به آنها بگو اگر پیامبر گوش به سخنان شما فرا مى دهد (و عذرتان را مى پذیرد، و به گمان شما یک آدم گوشى است) این به نفع شماست»! (قُلْ اُذُنُ خَیْر لَکُمْ).
زیرا از این طریق آبروى شما را حفظ کرده، و شخصیتتان را خرد نمى کند عواطف شما را جریحه دار نمى سازد، و براى حفظ محبت و اتحاد و وحدت شما از این طریق کوشش مى کند، در حالى که اگر او فوراً پرده ها را بالا مى زد، و دروغگویان را رسوا مى کرد، دردسر فراوانى براى شما فراهم مى آمد.
سپس براى این که عیب جویان از این سخن سوءاستفاده نکنند، و آن را دستاویز قرار ندهند، چنین اضافه مى کند: «او به خدا و فرمانهاى او ایمان دارد، و به سخنان مؤمنان راستین گوش فرا مى دهد، و آن را مى پذیرد و به آن ترتیبِ اثر مى دهد» (یُؤْمِنُ بِاللهِ وَیُؤْمِنُ لِلْمُؤْمِنینَ).
یعنى در واقع پیامبر(صلى الله علیه وآله) دوگونه برنامه دارد: یکى برنامه حفظ ظاهر و جلوگیرى از پرده درى، و دیگرى در مرحله عمل، در مرحله اول به سخنان همه گوش فرا مى دهد، و ظاهراً انکار نمى کند، ولى در مقام عمل تنها توجه او به فرمانهاى خدا و پیشنهادها و سخنان مؤمنان راستین است، و یک رهبر واقع بین باید چنین باشد، و تأمین منافع جامعه جز از این راه ممکن نیست لذا بلافاصله مى فرماید: «او رحمت براى مؤمنان شماست» (وَرَحْمَةٌ لِلَّذینَ آمَنُوا مِنْکُمْ).
تنها چیزى که در اینجا باقى مى ماند این است که نباید آنها که پیامبر(صلى الله علیه وآله) را با این سخنان خود ناراحت مى کنند و از او عیب جویى مى نمایند، تصور کنند که بدون مجازات خواهند ماند.
لذا در پایان آیه مى فرماید: «آنها که به رسول خدا(صلى الله علیه وآله) آزار مى رسانند عذابى دردناک دارند» (وَالَّذینَ یُؤْذُونَ رَسُولَ اللهِ لَهُمْ عَذابٌ اَلیمٌ).
